'Mijn zoon vindt mij een lulvader, ja'

Uw motto is: 'Ik kan 't, ik wil 't, ik doe 't. Nu!

Lukt het u elke dag zo te leven?

Peter Faber: 'Als ik wakker word, denk ik: jáááááá! Ik heb geen zin om op te staan, maar dat doorbreek ik. Ook vanochtend, ik sta gewoon op en ga een smoothie (Faber zegt: smoezie) maken, met spinazie, avocado, mango en hoe heet het, die kleine bruine boontjes... o ja, linzen, ananas, wortel...'

En dat doet u elke ochtend?

'Ik maak een paar liter en daar doe ik een week mee. Verder ben ik niet echt een gezondheidsfreak, maar luister, ik zal je wat vertellen. Vier maanden geleden ben ik helemaal met roken gestopt en bijna helemaal met drinken. Ik rookte nogal veel en ik dronk dagelijks wel anderhalve fles wijn, vaak twee. Op een dag kwam ik thuis en moest ik een telefoontje plegen. Ik hoor mezelf zeggen: 'Amewhaameemezamessijn.' Huh? Ik leg de hoorn erop en probeer het nog eens. 'Whemagebaamewha.' Wat is dít?'

U kon niet meer praten?

'Na een halfuur weer wel. Niks meer aan de hand. Maar een vriend zei: misschien was het wel een tia. Ja, dat kon best. Uiteindelijk uitgebreid onderzoek in het ziekenhuis. Bleek er dus een hartklep te wapperen, als een deur die niet goed in zijn sponningen hangt. Ik vroeg: 'Kunnen jullie me niet dotteren, want daar heb ik goeie verhalen over gehoord.' Ha, ha, ha! Maar het bleek serieus. Over twee weken ga ik onder het mes, een openhartoperatie.'

U lacht, maar het is toch best wel ernstig?

'Ik ben niet bang, maar geïnteresseerd als zoiets gebeurt. Ik moet wel weten hoelang het herstel duurt, want ik ga weer Don Quichot spelen bij Het Nationale Ballet, in maart ben ik verteller bij de Matthäus Passion, daarna speel ik in muziektheatervoorstelling What Lovers Do, en vanaf september ga ik een autobiografische solovoorstelling spelen: 75 Hoera!. Die operatie klinkt gruwelijk: ze zagen je borstbeen open en leggen je hart stil met apparaten. Maar zo zie ik het niet. Ik ben vreemd met dit soort dingen. Niemand mag me wegbrengen of ophalen, ik wil in mijn eentje genieten van het openhartavontuur. De eerste vijf dagen wil ik geen bezoek, ook niet van mijn vrouw. Dat vindt ze heel erg. Maar ik heb geen zin in bezorgdheid om me heen.'

De acteur, 74, is vanaf volgende week te zien als vader met beginnende dementie in de romantische komedie Taal is zeg maar echt mijn ding, en later dit jaar als dorpsoudste in vikingenfilm Redbad. Naast zijn acteerwerk in film, het theater en op televisie heeft hij sinds 2008 ook nog zijn eigen Peter Faber Stichting, met als doel 'iedereen ongeacht afkomst, achterstand of beperking de switch te laten maken van destructieve naar creatieve energie', gericht op ex-gedetineerden en draaideurcriminelen. Faber: 'Mensen vragen mij vaak: waarom werk je zo veel, ben je nooit vrij? Zo zie ik het niet. Ik ben altijd vrij, ik heb plezier in wat ik doe en ik ga maar door.'

Op het cafétafeltje staat een fles hoestdrank tegen prikkelhoest, die Faber af en toe aan z'n mond zet om er een slok uit te nemen. Zijn hoed houdt hij op, zijn vest aan. Sinds twaalf jaar woont Faber op IJburg, aan de rand van Amsterdam, en in die twaalf jaar is hij acht keer verhuisd. 'Ik ben begonnen aan de ene kant van IJburg en nu woon ik aan de andere kant, boven een Deen-supermarkt. Eigenlijk woon ik in een luxe bejaardenwoning; drie kamers, met alle comfort. Als ik de lift naar beneden neem, sta ik in de Deen. Ik huur tegenwoordig altijd, zodat ik meteen weer weg kan. Ik pak ook nooit zelf m'n spullen in. Als je de verhuizers iets meer betaalt, doen zij het voor je. Zo hoef je niet elke keer al die herinneringen door je handen te laten gaan.'

Waarom verhuist u zo vaak?

'Ik wil altijd naar een leukere plek, dat is het eigenlijk. Op mijn 16de ging ik uit huis. Ik zwierf door de stad, sliep op straat. Toen ik 21 was ontmoette ik een meisje. Zij had een kamer en een schildpad. Die schildpad was een tragisch geval. Hij moest het warm hebben, dus zat hij in zo'n bak met een lamp erboven. Alleen was die lamp op een gegeven moment zo heet geworden dat de schildpad was gestikt in zijn schildje. Een metafoor voor wat er ook met mij gebeurde, in dat kamertje. Mijn vriendinnetje werd zwanger, we trouwden, en op mijn 22ste werd ik voor het eerst vader, van Jasper. Ik deed aan pantomime in die tijd, maar vond dat ik dokter moest worden. Uit verantwoordelijkheidsgevoel. Ik had geen diploma, dus ik ging vier avonden per week naar de avondschool. Met die relatie ging het helemaal mis. Ik had geen enkel vermogen tot het onderhouden van een familieleven. Ik had natuurlijk alleen mijn ouders als voorbeeld gehad. En die hadden altijd ruzie, tot mijn moeder ervandoor ging met Nelis, onze tegelzetter, maar dat verhaal moet je ergens anders maar gaan opzoeken. Met jaloezie keek ik naar hoe warm en veilig het in andere gezinnen was. Dus ja, als er dan ineens een vrouw met een eigen kamertje is die jou heel leuk vindt, val je daar als een blok voor.'

U had geen vermogen tot het onderhouden van een familieleven, maar u heeft wel altijd die behoefte gehad?

'O ja, altijd. Ik had steeds weer de totale bereidheid er volledig voor te gaan. Dat is de rode draad in mijn leven, ook in mijn werk trouwens. Na mijn eerste scheiding ging ik terug naar het pantomime. Toen ontmoette ik Shireen (Strooker, actrice, red.). Met haar, haar dochter Devika en later met onze twee zoons Daan en Jesse ben ik vele keren verhuisd; we woonden in Amsterdam, Soest, Amstelveen en Vinkeveen. Ik was deze week nog bij Shireen, ze is nu zwaar dement. Als ik bij haar ben, zing ik voor haar, in het Italiaans, ciao bella, ciao bella, maar dat is ook een ander verhaal. Na mijn tweede scheiding woonde ik overal en nergens, ook een tijdje in een bruine autobus die ik van Rutger Hauer had gekregen. Met mijn derde vrouw ging ik in Monnickendam wonen, waar ik veertien jaar bleef en waar Danja werd geboren. Maar mijn vierde vrouw wilde er weg. Zij is donker, voelde zich er bekeken. Op IJburg lieten we een huis van vier verdiepingen bouwen. Toen het klaar was, dacht ik: shit, wat groot. Het voelde als een ketting om m'n nek. Snel weer verkocht, en sinds die tijd huur ik. Tegenwoordig woon ik alleen, want mijn vrouw (zijn vijfde, red.) is Peruaans en woont in Londen.'

Voelt u zich prettig bij een nomadenbestaan, of kunt u gewoon niet anders?

'Ik voel me overal thuis. Maar ik voel me vooral thuis wanneer ik aan iets nieuws begin. Of het nou een film is, een theaterstuk, of een relatie: als ik aan iets begin, komt het beste in mij naar boven. Vroeger reed ik altijd in van die grote Amerikaanse auto's, en elke keer als ik een nieuwe had, dacht ik: deze houd ik mijn hele leven. Maar na tweeënhalf jaar ruilde ik hem toch weer in voor een andere.'

Maar waarom?

'Omdat ik een fenomenale lust tot actie heb.'

Wat ziet u als uw grootste talent?

'Overleven. Ik heb het talent om tegenspoed te overwinnen, onaangetast te blijven en altijd door te gaan. Eigenlijk had ik allang vermorzeld moeten zijn, maar ik ben niet kapot te krijgen. Ooit had ik een enorme belastingschuld, 200 duizend gulden, omdat ik mijn enveloppen niet openmaakte. Ik nam een adviseur in de arm met als hobby astrologie, en die trok mijn horoscoop. Weegschaal is mijn teken. Ik was waanzinnig ambitieus, zei die man. Ambitieus, ik? Ik vond het nogal negatief klinken, maar hij zei: 'Ambitie is lust tot actie, jij hebt vuur in je, dat is je kapitaal.' Daarom zou het met mijn belastingschuld ook wel goedkomen. En inderdaad.'

Uw ouders hadden een dramatisch huwelijk. U werd door hen geslagen, uw moeder liet het gezin in de steek voor haar minnaar en u liep op uw 16de van huis weg om op straat te leven. Heeft u zich nooit slachtoffer gevoeld?

'Ik heb me als kind hulpeloos gevoeld. Maar dan ging ik naar buiten. Een hond temmen, dat werd dan mijn vriend. Ik vond die hond ergens, haalde zijn halsband los en deed alsof het een zwerfhond was die ik zelf had gevonden. Na een paar dagen kwam zoiets natuurlijk uit en moest ik die hond weer teruggeven aan zijn baasje, een winkelier uit de buurt. Als ik het koud had, zorgde ik zelf dat ik het warm kreeg. Aandacht is óók warmte, en die aandacht kreeg ik later door mijn werk. Door mijn jeugd beschik ik over een survivalkit. Die survivalkit probeer ik nu te onderwijzen aan anderen.'

U werkt met jonge draaideurcriminelen. Wat brengt u hen precies bij?

'Als ik in een zaaltje sta met die jongens, vertel ik dat het een wonder is dat ze er überhaupt zijn. En wie maakt dat wonder mogelijk? Je lijf. Je hebt maar één vriend, je hele leven, en dat is je lijf, met je hart als motor, de rode reus. Dat hart zegt één ding: ik hou van jou. Ik kom ook op lagere scholen en daar overhandig ik kinderen tijdens ons lesprogramma een kampioenspaspoort, heb jij die nooit gehad? Wil jij er een?'

Faber haalt een pasje uit de achterzak van zijn spijkerbroek, een 'levenslang geldig kampioenspaspoort', Volg Je Wens, met achterop in rode letters: 'De Rode Reus, mijn beste vriend, pompt altijd en overal. Maatje, ik hou van jou!' Daaronder: 'Ik kan 't, ik wil 't, ik doe 't. NU!'

Zegt u hiermee: je hebt in het leven niemand anders nodig?

'Je hebt, om een wens te vervullen, drie dingen nodig: wakkere aandacht, een doel en creativiteit. En daarmee bedoel ik niet het vermogen om viool te spelen of te tapdansen, maar de bereidheid om in actie te komen. Ik zeg tegen die jongens: ik ga geen beter mens van je maken. Dat kan ik niet. Het gaat erom dat je de switch maakt, dat je de energie die je voorheen voor rottigheid gebruikte, gaat gebruiken om te geven in plaats van te nemen.'

Herkent u veel van uzelf in die jongens?

'Ik had net zo goed aan de verkeerde kant kunnen eindigen, zoals zoveel jongens uit Tuindorp Oostzaan. Ik haalde allerlei rotzooi uit. Ik heb ook ingebroken. Ging ik met een vriendje naar een bedrijventerrein en braken we in bij zo'n bedrijf. Aten we gevulde koeken uit de kantine en schreven we onze naam op de verjaardagskalender. Pikten geld. Tot de buurtkapper zei dat ik me moest aanmelden bij het openluchttheater in Amsterdam Noord.'

En zo heeft u uw destructieve energie weten te kanaliseren?

'Ja. Dat is redelijk gelukt. Maar ik heb, zoals alle Fabers, een maximaal vermogen tot explosieve killing power. In mijn volwassen leven heb ik never nooit geweld gebruikt tegen een ander mens, maar ik heb wel hele interieurs vernield, tijdens echtelijke ruzies. Alles van de muren, spiegels, schilderijen.'

U komt zo zachtaardig over.

'Een paar dingen zijn als rode vlaggen voor me. Ik kan niet tegen ongegronde autoriteit. Bijvoorbeeld, op een middag ga ik op een terras zitten, er zit niemand. Zegt de ober: 'Sorry meneer, het terras is vanaf 5 uur gereserveerd voor het diner.' En daarom mag ik geen glas wijn drinken, wat krijgen we nou? Dus ik bestel drie spaghetti bolognese en drie glazen wijn. Dat staat allemaal op tafel. Ik blijf zitten, het wordt steeds drukker. En dan sta ik op en begin te roepen: 'Dames en heren, ik kom hier nooit meer, want de gastvrijheid is waardeloos!' En ik schuif zo al die spaghetti van de borden de goot in. Een andere keer zit Shireen in een restaurant op mij te wachten. Ik kom aan, en ze zegt dat ze al de hele tijd genegeerd werd door de ober. Dus ik ga naar de bar, bestel een dienblad vol drankjes, pak dat volle blad en gooi het zo door de zaak. Wráák! Wraak tegen ongenaakbare, levenloze autoriteit.'

Uw zoon Jesse, die veel met u samenwerkt voor de Peter Faber Stichting, zegt dat u niet goed bent in overleggen met beleidsmakers. Daar bent u te ongeduldig voor.

'Die zakelijke kant doet hij nu helemaal. Ik kan er ook niet tegen als bijvoorbeeld een officier van justitie neerbuigend doet over de jongens met wie ik werk. Of laat blijken dat er toch geen uitzicht is op verbetering. Wat een kúthouding, en dat zeg ik dan gewoon. Als er in een groep van vijfentwintig jongens er drie zijn die een ommekeer weten te maken, heeft het toch hartstikke veel zin? Ik vraag in zo'n groep altijd: 'Wie van de aanwezigen heeft voor zijn 12de gehoord dat hij de moeite waard is?' Dan steken er maar een paar hun hand op. Hoe kun je, als je dat nooit gehoord hebt, een andere wereld maken? Dus ik probeer dat er bij hen echt in te rammen, dat ze uniek zijn, de moeite waard.'

Heeft u dat bij uw eigen kinderen ook gedaan?

'Dat heb ik geprobeerd, maar het is moeilijker om dat soort dingen tegen je eigen kinderen te zeggen. Waarom dat zo werkt, weet ik ook niet. Sommige dokters zien ook niet dat hun eigen kinderen ziek zijn. Ik heb wel altijd tegen mijn kinderen gezegd: 'Ik hou van jou.' En mijn kinderen zeggen dat ook tegen mij.'

Vanuit het openluchttheater in Noord groeide Faber uit tot een van de grootste filmacteurs van Nederland, met hoofdrollen in Keetje Tippel, Max Havelaar, Schatjes! en Ciske de Rat. Hij won ook tweemaal een Louis d'Or, de belangrijkste toneelprijs, in 1975 en in 1991. 'Dat gaf wel een soort bevestiging. Op die films word ik vaker aangesproken. Nog steeds, vaak nadat er een of ander lulding op televisie is herhaald. Ik weet altijd precies wanneer De Gulle Minaar op tv was, want dan sta ik te tanken en roept iemand: 'Nou Peter, je was weer lekker bezig hè, ging goed hè?' Doelend op al die seksscènes. Ik zou liever zien dat ze Max Havelaar herhalen, maar ja.'

Hoe kijkt u terug op Schatjes?

'Het was een drama, een hel, om er doorheen te komen met regisseur Ruud van Hemert, maar hij bleef wel mijn vriend. Het was zijn methode om je helemaal met de grond gelijk te maken. Na zestien keer één scène spelen, waarbij hij elke keer zei dat ik normáál moest doen en niet met zo'n toontje moest praten, was er een crisismoment. Zei hij: 'Faber kan het gewoon niet, het is kut.' Toen ben ik boos geworden: 'Krijg jij de tering maar!' Acteren is kwetsbaar, als iemand je zo aanpakt, hakt dat er keihard in.'

Actrice Akkemay Elderenbos was destijds 14, liep in Schatjes halfnaakt door het beeld en speelde een seksscène onder de douche. Zoiets zou nu echt niet meer kunnen.

'Dat was toen totaal geen issue. Haar moeder was erbij, alles werd besproken. Nu heb je #MeToo, maar daar heb ik ook niks mee. Iedereen die een ander misbruikt, moet een slag voor z'n harses hebben, maar er is een gigantisch grijs gebied. Marilyn Monroe ging met iedereen naar bed, dat was haar manier om ergens te komen. Nou en? Tegenwoordig ligt alles zo gevoelig. Ik vind dat er best wat zeikerds zijn. Maar ik vind deze tijd óók veel leuker, omdat de mensen zoveel mondiger zijn dan vroeger. Toen ik 15 was, had ik niks te vertellen. De dingen waren hoe ze waren, autoriteit stelde je niet ter discussie. Ik had vroeger geen idee waarom mijn ouders deden wat ze deden. Ik heb een jaar in een weeshuis gezeten, toen ik een jaar of 10 was. Geen idee waarom. Ze beloofden me een fiets als ik zou gaan, maar die heb ik nooit gekregen. Het zal vast iets met hun huwelijk te maken hebben gehad, want dat daar problemen waren, wist ik wel, al was het alleen maar omdat het meubilair regelmatig door de kamer vloog. Mijn moeder haalde me 's nachts uit bed om me tijdens ruzies met mijn vader als schild te gebruiken. Op mijn 7de heb ik afscheid van mijn ouders genomen, vanaf dat moment was ik niet raakbaar meer.'

Wat gebeurde er toen?

'Toen sloeg mijn vader me voor het eerst, met een stok. Voorheen sloeg alleen mijn moeder me, zij was nogal paranoïde. Mijn moeder was Duitse, ze groeide op bij fanatieke nazi's en ontmoette in de oorlog mijn Nederlandse vader, toen ze allebei een jaar of 18 waren. Ze raakte zwanger om naar Nederland te kunnen ontsnappen en is de rest van haar leven bang geweest dat men achter haar afkomst zou komen. Ze praatte als Prins Bernhard en haatte dat accent. Op 4 en 5 mei ging ze de straat niet op. Mijn vader was vroeger mijn grote held, maar dat stopte toen ook hij me begon te slaan. In mijn puberteit vertrok mijn moeder met Nelis de tegelzetter, mijn zusje nam ze mee, en ik bleef bij mijn vader achter. Wat vond ik die man sáái. Daarom ben ik gaan zwerven, ik voelde me op straat beter dan thuis. Mijn ouders heb ik tot mijn 32ste niet meer gezien. Geen behoefte aan. Ze hebben me opgezocht nadat ik met Max Havelaar groot in De Telegraaf had gestaan. God, wat was mijn moeder trots op me. Dat ze me zo had geslagen, daar wist ze niks meer van. Op een dag belde ze: ze had kanker, zou de volgende dag euthanasie plegen en wilde afscheid nemen. Nou goed, ik kwam wel even langs. Ze vroeg of ik het erg vond dat mijn zusje Tiny de televisie en de stoelen zou krijgen. 'Nee, tuurlijk niet.' Dat was het dan. 'Nou, goeie reis, dahag.''

CV Peter Faber

9 oktober 1943 Geboren in Schwarzenbach an der Saale (Duitsland)
1959 Rol bij openluchttheater in Amsterdam-Noord
1970 Mede-oprichter Het Werkteater
1975 Louis d'Or voor rol in Avondrood
1975 Keetje Tippel
1977 Max Havelaar, Soldaat van Oranje, A Bridge Too Far, Dokter Vlimmen
1984 Schatjes!, Ciske de Rat
1986 Mama is boos
1988 Musical De Jantjes
1988-1991 Comedyserie Prettig geregeld
1991 Louis d'Or voor rol in Koekoeksnest
2006-2007 Televisieserie Van Speijk
2008 Oprichting Peter Faber Stichting
2014 Rol in Goede Tijden, Slechte Tijden
2014-2015 Opa Piet in Sinterklaasjournaal
2015-2017 Sinterklaas in Op weg naar pakjesavond van Nickelodeon
2018 Taal is zeg maar echt mijn ding, Redbad

Faber doceerde aan de Amsterdamse Toneelschool en de Frank Sanders Academie voor musicaltheater. Hij is getrouwd en heeft uit zijn eerdere huwelijken vijf kinderen.

Het deed u niets.

'Nee. Dan kun je zeggen: ontbreekt er dan niet iets, als je zo over je moeder praat? Misschien wel. Maar ik had al lang daarvoor afscheid van haar genomen.'

U heeft uw ouders nooit iets kwalijk genomen, ze nooit ter verantwoording willen roepen?

'Absoluut niet. Waarom zou ik? Daar komt bij, in Tuindorp Oostzaan werd niet over gevoelens gepraat. Dat deed je gewoon niet. Redeneren, discussiëren - dat is geouwehoer en mensen die ouwehoeren zijn onbetrouwbaar. Zo heb ik zelf ook lang gedacht, hoor. Mijn basishouding was: wat je voelt is niet belangrijk, het draait om de praktische uitvoering. Inmiddels denk ik er gelukkig wat genuanceerder over.'

Hoe bent u zelf als vader?

'Ik ben niet zo'n goeie vader. Ik ben meer een beschikbare man. Leuke dingen doen, daar ben ik goed in.'

En u hield er onorthodoxe opvoedmethodes op na. U liet uw kinderen u bekogelen met eieren en meel, zo konden ze zich afreageren op het ouderlijk gezag.

'Ik kocht tien dozen eieren en een zak meel, ging op een stoel op het balkon zitten, en liet mijn zoontjes, ze waren denk ik 7 of 8, hun gang gaan. Érg! Die eieren voelden net als stenen. Het terras was niet schoon te krijgen. Ze vonden het prachtig, ze weten het nog steeds. Ik liet me door hen in een stinkende sloot gooien, en als ze voor de gein een drankje voor me maakten, met pis en wasmiddel erin, dronk ik dat helemaal op. Een andere keer spoten ze niespoeder in mijn neus, terwijl ik lag te slapen. Ik dacht dat ik doodging. Maar ik gaf ze geen straf voor dat soort dingen.'

Uw zoon Jesse zei: hij haalde ons op in zijn grote Amerikaan met de achterbak vol vuurwerk. Vriendjes die weleens mee gingen, wisten niet wat ze meemaakten.

'Of we gingen lopend vuur maken. Avonturen beleven.'

Maar bij de dagelijkse gang van zaken was u niet betrokken.

'Bij mijn jongste kinderen wel, voor Danja en Sam (22 en 15, red.) heb ik, nadat ik was gescheiden van hun moeders, de helft van de tijd gezorgd. Bij mijn oudere kinderen was mijn voornaamste zorg dat ze heel bleven. Als ze maar hun best deden op school, niet te veel experimenteerden met drugs of rondhingen in gokhallen. Een vader in de klassieke zin was ik niet.'

Wat voor verwijten hebben uw oudere kinderen u gemaakt?

'Waarom ben je bij mijn moeder weggegaan, waarom heb je haar zoveel verdriet gedaan? Natuurlijk, ik snap dat je je dat afvraagt als je klein bent. Maar als je 40 bent, moet je daar toch wel overheen zijn gegroeid. Nu ze ouder zijn, zien ze zelf gelukkig ook hoe moeilijk het is een relatie bloeiend te houden.'

U deed met uw oudste zoon Jasper mee aan het programma van Hugo Borst over vaders en zonen. Hij maakte u daarin harde verwijten, u zou er nooit echt voor hem zijn geweest.

'Ja, hij vindt me een lulvader. In die zin lijkt hij op zijn moeder, na de scheiding leidden alle pogingen om contact te onderhouden tot gedoe. Vanuit zijn optiek is het een terecht verwijt, maar ik heb er niks mee. Ik kan hem er niet mee helpen. Er ontbreekt iets aan mij, zo ziet hij het. Maar ik heb mijn leven in alle oprechtheid geleefd, zoals ik het kon en zoals ik dacht dat het moest.'

Uw zoon Jesse las in De Telegraaf dat u voor de vierde keer, in het geheim, getrouwd was, met een dertig jaar jongere vrouw die u tijdens het uitgaan had ontmoet. Hij was daar boos over. Ook omdat u had gezegd dat u nooit meer zou trouwen.

'Dat vierde huwelijk ervoeren mijn oudere kinderen als een klap. Ik wilde het in het geheim doen, zonder dat ook maar iemand het wist, op Bonaire. Voor mij en voor haar. Omdat ik geloof in een volledig ja. Als je samen bent, moet je trouwen. Klinkt debiel, dat weet ik. Als ik in de krant lees dat iemand voor de vierde of vijfde keer is getrouwd, denk ik ook dat die persoon niet goed bij z'n hoofd is. Maar shit, ik ben het zelf. Het is een raar soort verlangen naar volledigheid. Nou ja, daar op Bonaire was er ineens een fotograaf van De Telegraaf. En de volgende dag belde Henk van der Meijden. Zus en zo, dit en dat. Ik heb nog geprobeerd al mijn kinderen te bereiken, hun antwoordapparaten ingesproken. Tevergeefs, ze waren woedend. Met Jesse ben ik toen een tijdje gebrouilleerd geweest. Na verloop van tijd was dat weer over, hoor. En met mijn exen ben ik nu ook goed.'

Was u steeds degene die wilde scheiden?

'Bij twee huwelijken was ik het, bij twee de ander. Dan voelde ik: die is klaar met mij, de reden hoefde ik niet te weten. De eerste scheiding, van de moeder van Jasper, was uit wanhoop. Dat ging niet. In mijn tweede huwelijk was ik een keer vreemdgegaan. Voor mij was dat bewijs dat de liefde voor Shireen niet sterk genoeg was, dus wilde ik scheiden. Een achterlijk soort calvinisme, achteraf. Heel jammer. Na vier jaar hebben we het weer geprobeerd, maar het lukte niet meer.'

U bent nu opa, maar wil liever niet zo genoemd worden.

'Ik heb vier kleinkinderen. De oudste, Enzo, is ouder dan mijn jongste zoon Sam. Ging ik met de twee jongens naar de speelgoedwinkel en mochten ze van mij allebei een monster uitzoeken. 'Opa Peter!', roept Enzo. 'Papa!', roept Sam. Dus ik roep Enzo bij me en duw hem wat geld in zijn hand. 'Zeg maar liever gewoon Peter, oké?' Maar ja, de kleinkinderen blijven me maar opa Peter noemen, alsof ze het er bij me in willen rammen. Opa is gewoon een woord waar ik me niet bij thuis voel, een verschijning uit vroeger tijden, iemand met een wandelstok. Ik accepteer het nu, maar ik denk dat ik ze die opagezelligheid niet kan bieden.'

Burgemeester Eberhard van der Laan sloot in 2014 uw vijfde huwelijk. Hij zei: 'Peter doet het liefst nooit zijn jas uit, zodat hij altijd weer weg kan.' Hoe verklaart u die neiging?

'Ik wil niet gevangenzitten, want het leven is een doorgaand proces. Stel, ik zit ergens gezellig, met iemand. Een wijntje, nog een wijntje, nog een wijntje, en na vier uur zit ik dan nog op mijn reet op dezelfde plek, wijntje dit, wijntje dat, begrijp je? Dat noem ik stilstaande tijd. Ik ga liever dóór.'

Wordt die drang minder naarmate u ouder wordt?

'Misschien wel. Ik ben me nu aan het voorbereiden op mijn openhartavontuur. Dus ik dacht: ik wil een nieuw dekbed, voor als ik straks uit het ziekenhuis kom. Warmte is belangrijk. Warmte, daar ben ik altijd naar op zoek geweest, in die zin is dat dekbed een metafoor. Dus ik ging naar het Gelderlandplein, naar Bröring Slaapcomfort, en zei: 'Ik wil een dekbed dat, als je eronder gaat liggen, voelt alsof er een blad op je neerdaalt.' Nu heb ik een heerlijk nieuw dekbed met een hysterisch overtrek. Feest. Ik kan me nu al verheugen dat ik er vanavond weer onder mag liggen.'

U bent dus wel wat huiselijker geworden.

'Ja. Ik geniet er nu van dat ik een eigen wasmachine en droger heb, bestek in één kleur en van die zelfsluitende keukenlades. Voor het eerst in mijn leven weet ik precies hoe mijn oven werkt. Héérlijk.'