Van droompop tot highlife en deathmetal: de Eurosonic Noorderslagtips van de Volkskrant redactie
Eerie Wanda
Liefhebbers van lichtvoetige droompop hebben Eerie Wanda in de gaten sinds hun debuutalbum Hum (2016), maar voor de meeste ESNS-bezoekers zal het toch een kennismaking zijn, donderdagavond in Het Heerenhuis. Eerie Wanda is een Nederlandse groep uit Nijmegen, maar is toch vooral ontsproten aan het brein van Marina Tadic, die als 6-jarige op de vlucht voor de oorlog in Kroatië naar Nederland kwam. Het tweede album Pet Town verschijnt deze maand en perfectioneert de formule. Als Tadic zingt en speelt, is het alsof Beach House een concert geeft in je slaapkamer, met een minimaal instrumentarium, waaronder een akoestisch gitaartje. Melancholiek en licht van toon zijn de elegante liedjes, als vakantiefoto’s van vroeger. Tadic zingt ze met gratie, maar haar stem heeft toch ook de koele beheerstheid van, pakweg, Laetitia Sadier. Heel mooi.
Heerenhuis, 17/1
Boy Azooga
Vierkoppige band uit Cardiff die vorig jaar een sterke, te weinig opgemerkte liedjesplaat afleverde. One Two Kung Fu! staat vol met veelkleurige popliedjes, gezongen door Davey Newington. Soms dromerig, dan springerig en hoekig. Je hoort er een vroege Beck in terug, alsook de psychedelische pop van stadgenoten Super Furry Animals. Een plaat als One, Two Kung Fu! kan alleen gemaakt worden door iemand die is geobsedeerd door de popgeschiedenis en dan vooral geïnteresseerd in de wat meer obscure uithoeken ervan. Newington (27) komt uit een muzikale familie, dus dat verklaart al het een en ander. Met Boy Azooga probeert hij geen specifieke band of stijl te volgen. Elk nummer heeft een volstrekt andere sound, kleur en opbouw. Dat maakt de band lastig grijpbaar – en dat is misschien ook wel de reden dat we hun ontzettend leuke plaat over het hoofd zagen.
Huize Maas, 17/1
Fontaines D.C.
Elk jaar staan de bezoekers van Eurosonic voor harde keuzen. Tegelijk met Boy Azooga speelt elders in de stad het minstens zo veelbelovende Fontaines D.C. De Ierse band bracht in 2018 maar liefst vier singles uit, die doen verlangen naar het debuutalbum dat dit jaar zal verschijnen. Vijf jongens uit Dublin die muzikaal mooi aansluiting vinden bij de twee beste nieuwe rockbands uit het Verenigd Koninkrijk: Shame en Idles. De sound is die van de Britse postpunk uit het begin van de jaren tachtig. Krassende gitaren, dof dreunende drums, een declamerende zangstem die soms kan dreinen als wijlen Mark E. Smith, en een melodieuze basgitaar zoals iedereen die destijds in navolging van Joy Division wilde spelen. Laat dat album maar komen. De acht nummers die we nu hebben, doen vermoeden dat we met Fontaines D.C. een potentiële kandidaat voor de jaarlijstjes aan het werk zullen zien in Groningen.
Vera, 17/1
For I Am King
Er is veel hiphop en dance te beluisteren op Eurosonic en Noorderslag, al met al een verheugende hoop herrie. En dat moet ook, want herrie, van hardcore tot punk en metal, is nog altijd een belangrijke bloedgroep in de pop, en dan vooral het livecircuit. Vorig jaar speelde het Amsterdamse deathmetalbandje For I Am King in de oude Groningse nachtclub Lola, en toen sprongen de stoppen uit de meterkasten. Een eyeopener vanwege het steenharde, maar op een wonderlijke manier toch frisse gitaargeluid. En natuurlijk ook dankzij Alma Alizadeh, de Iraanse frontvrouw. Klein van stuk, maar als de strot opengaat: zoek dekking. Inmiddels is er een album uit, getiteld I. Luister vooral even naar het dramatische en technisch overdonderende Prey en pomp die vuisten in de lucht. Gelukkig verschijnt For I Am King opnieuw in Groningen en wel voor het deftige Noorderslag. Niet overslaan.
Oosterpoort Bovenzaal, 19/1
Kokoroko
In Uman, een nummer van Kokoroko dat dit jaar is uitgekomen, zit het ritmische getik van een koebel. Precies die droge puls die veel nummers van afrobeatkoning Fela Kuti voortstuwt. Niet zo gek: het muziekcollectief uit Londen, geleid door trompettist Sheila Maurice-Grey, zegt dat het geïnspireerd is door Kuti, Nigeria’s bekendste muzikant, diens drummer Tony Allen en de Ghanese bandleider Ebo Taylor. Maar afrobeat is een te beperkende naam voor de muziek van Kokoroko. Zeker Uman is een meditatieve, ritmische trip waarop de blazerssectie staccato accenten legt. Maar net zo goed zwiert Kokoroko over Ghanees, highlife-gitaargetokkel of geeft het collectief zich over aan improvisaties in lange jazzy stukken. Kokoroko is dan ook een band die is voortgekomen uit de bloeiende, door jazz beïnvloede underground van Londen. De band laat horen wat voor heerlijks kan ontstaan als je met ‘inner city jazz’ bouwt op een fundament van West-Afrikaanse swing.
Grand Theatre, 16/1
Juicy
Twee vrouwelijke rappers wier zangstemmen ook nog prachtig harmoniëren. Als je dat bij elkaar optelt, hiphop en soul bij elkaar doet, dan krijg r&b zoals die in de jaren negentig uit de Amerikaanse hitfabrieken kwam. Het Belgische Juicy verleidt met retro-r&b die niet onderdoet voor wat er destijds van over de Atlantische Oceaan kwam. Maar daar blijft het niet bij. Julie Rens en Sasha Vovk uit Brussel schudden net zo goed een tweestemmig, barok stukje zang uit hun mouwen terwijl ze uiterst geestig protesteren tegen het patriarchaat. In de videoclip voor Count Our Fingers Twice dreigt een cartoonversie van het duo met machetes een vluchtende zielepiet van zijn mannelijkheid af te helpen. Ook live imponeren de riot grrrls van de 21ste eeuw. De Belgische krant De Morgen beschreef het zo: ‘Als je Juicy bezig ziet, dan weet je waarom ze de meeste orkanen meisjesnamen geven.’
Platformtheater, 17/1