Ik koos mijn middelbare school uit op basis van de soos

Mijn kinderen waren pas geleden nog kleuters, en nu verkeren ze alweer in kringen van vriendjes die bijna naar de middelbare school gaan. Als je de ouder van een opgroeiend kind bent, besef je pas echt hoe snel de tijd gaat, en dat zeg je ook heel vaak tegen elkaar, waardoor je een hoop van die tijd die dus toch al te snel gaat, verspilt met tegen elkaar zeggen hoe snel de tijd gaat.

Enfin, ik ben met de ouders om mij heen vaak in gesprek over middelbare scholen en schoolgidsen en lotingen en adviezen en iPadonderwijs, en ik huil dan stiekem een beetje van binnen omdat mijn zoon over twee jaar ook op een fiets met een te grote rugzak ergens heen fietst, zonder dat ik hem nog hoef te brengen, zonder dat ik hem een kusje kan geven bij de voordeur van de school. Soms huil ik daar trouwens ook openlijk over, wat vast belastend is, maar ik kan er niets aan doen.

Omdat ik zelf in Amsterdam, waar ik nog steeds woon, naar de middelbare school ben gegaan en mijn twee stiefkinderen hier ook scholen hebben bezocht, meen ik dat ik een absolute autoriteit ben die andere ouders kan adviseren. Het is wel zo dat in mijn tijd de computer nog niet was uitgevonden, en onze lerares Latijn in de klas rookte zonder dat iemand dat raar vond. Dus de algehele sfeer op een school was anders. Toch meen ik allerlei scholen met klem te moeten af- of aanraden.

Wat ik nu vooral besef, is dat kinderen een middelbare school uitkiezen op basis van niets. Zelf koos ik – in mijn tijd kon je uit alle scholen kiezen, want adviezen waren niet bindend, de Cito-toets deden we niet en geen enkele school zat vol – voor mijn middelbare school op basis van de soos. De soos was een kleine, duistere nis in het fietsenhok, alwaar zoute rijen en cola werden verkocht. Dat gegeven oefende zo’n aantrekkingskracht op mij uit dat ik blind voor die ene school koos. Ik weet ook nog dat ik een andere, zeer hoog aangeschreven school afwees omdat ze trappen hadden die bedekt waren met zeil.

Zo bracht ik de meest vormende zes jaren van mijn leven door op een school, puur en alleen vanwege de aanwezigheid van zoute rijen. Ik was er afwisselend doodongelukkig en licht manisch, zoals een puberteit hoort te zijn. Ik leerde er veel en vergat het allemaal weer. Kortom, het is prima verlopen.