Nabestaanden in proces-Holleeder: ‘Ik kon hem nog één kus geven voor het licht uit zijn ogen verdween’
Het woord was donderdag aan de nabestaanden, op de 47ste zittingsdag van het liquidatieproces tegen Willem Holleeder. Zo kwamen de emoties los bij de kinderen van Thomas van der Bijl en Kees Houtman en de weduwe van de laatste. ‘Mijn leven stopte bij het dichtritsen van de lijkzak.’
‘Het liefste vlieg ik hem aan. Ik ben zo kwaad’, zegt de dochter van Thomas van der Bijl geëmotioneerd. ‘Zo kwaad.’
‘Je hebt me alles afgepakt’, vervolgt de dochter van Kees Houtman. ‘Ze draait haar hoofd naar achteren en kijkt de verdachte, Willem Holleeder, in de ogen aan. ‘Was het je dit waard?’, bijt ze hem toe.
Op de 47ste zittingsdag in de zwaarbeveiligde rechtbank in Osdorp is het woord aan de nabestaanden. Sinds februari staat het liquidatieproces tegen Willem Holleeder in het teken van vragen als: welke getuige zegt wat? Wat is er precies op de heimelijke opnames die Astrid maakte, te horen? En zijn er aannemelijke alternatieve scenario’s denkbaar?
Maar op donderdag ging het niet over de waarde van de ingebrachte bewijsmiddelen. Voor het eerst stond een zittingsdag in het teken van de gevolgen van de moorden voor de families. Enkele nabestaanden van Kees Houtman en Thomas van der Bijl lazen hun slachtofferverklaringen voor, anderen lieten deze voorlezen door hun advocaten.
13 jaar later
Van der Bijl en Houtman waren vrienden. Hasjhandelaar Houtman werd doodgeschoten op de oprit van zijn huis in Osdorp (2005). ‘Ik kon hem nog één kus geven voor het licht uit zijn ogen verdween’, vertelt de weduwe van Houtman. ‘Kees was een liefhebbende man, vader en vriend. Mijn leven stopte met het dichtritsen van de lijkzak.’
Van der Bijl werd een jaar later doodgeschoten in zijn Amsterdamse café De Hallen. ‘Toen ik thuis in de kist keek, zag ik hoe erg het gelaat van mijn vader was verminkt. Hij was in het hoofd geschoten, en er zat een wond op zijn mond omdat hij was gevallen op een stofzuiger. Mijn beste vriend, mijn vader, voelde hard en koud’, laat de zoon van Van der Bijl voorlezen. Hij was dertien jaar toen zijn vader werd vermoord, en zegt dat die beelden twaalf jaar later nog altijd niet van zijn netvlies zijn verdwenen.
‘Je had zeker nooit verwacht dat wij voor hem zouden spreken’, vervolgt de dochter van Kees Houtman in de rechtszaal. Ze is vastberaden naar voren gestapt en neemt plaats voor de rechter. Met haar rug zit ze naar de verdachte toe. Zo nu en dan draait ze zich om om de zwijgende Willem Holleeder toe te spreken. ‘Je dacht mijn vader het zwijgen op te leggen door hem te vermoorden. Voor mijn ogen en in mijn armen. Maar hier sta ik dan voor jou: 13 jaar later. Ik kan er nu voor kiezen om je de ergste ziektes toe te wensen. Maar dat doe ik niet. Dat gun ik je niet. Ik kies ervoor om je niks meer te geven.’
En ook de dochter van Thomas van der Bijl stelt dat Holleeder haar vader liet liquideren omdat haar vader met de politie praatte over hem. Maar, verzekert ze de verdachte: ook al moest haar vader dit bekopen met de dood, ‘ik zal de waarheid altijd blijven vertellen’.
‘Mijn vader verdient het dat iemand hier zegt hoe hij echt was', vervolgt ze. ‘Mijn vader was veel te zacht om een crimineel te zijn. Thomas van der Bijl was een boef, maar hij deed geen vlieg kwaad. Maar mijn vader had wel een hekel aan verraders. En dat is de reden waarom hij is vermoord. Hij trok zijn mond open. Hij kon er niet tegen dat de moordenaars van zijn beste vriend, Kees Houtman, ermee weg konden komen.’
Pap, doe niet zo raar
Haar vader wist, vervolgt zijn dochter, dat hij vermoord zou worden omdat hij heimelijk met de politie praatte over de rol van Holleeder bij de liquidatie van Houtman. Ze weet nog goed hoe hij hierover met haar praatte. Ze was toen 18 jaar. ‘Hij zei tegen me: ‘Als ik vermoord word, heeft Willem het gedaan.’ Ik zei: ‘Pap, doe niet zo raar.’ Maar hij had gelijk.’
En ook de zus van de vermoorde kroegbaas neemt het woord. Ze bijt de verdachte toe dat hij ‘een laffe hond is’ . ‘Jij bent een menselijke sloopkogel. Ik ga er vanuit dat jij de straf krijgt die jou toekomt en dat je de Westertoren nooit meer zal zien.’
‘Wilt u reageren op de verklaringen van de nabestaanden?’, vraagt de rechter als de zitting op zijn einde loopt. ‘Nou’, antwoordt de verdachte die voor het eerst in lange tijd tijdens een zitting zijn mond nauwelijks open heeft gedaan. ‘Ik vind het niet gepast om vandaag te reageren, ik wil er niet doorheen kakelen.’
De zitting wordt vrijdag hervat. Dan komen Astrid en Sonja Holleeder opnieuw aan het woord als getuige.