Direct naar artikelinhoud
ColumnBert Wagendorp

Denk je lekker vuurveilig aan zee te wonen, organiseren ze een bosbrand op het strand

Denk je lekker vuurveilig aan zee te wonen, organiseren ze een bosbrand op het strand

Burgemeester Pauline Krikke van Den Haag gaat met ‘de driehoek’ evalueren – zeg maar gerust grondig evalueren – hoe het heeft kunnen gebeuren, Oudejaarsnacht, met het vliegvuur, de vuurkolken en de vonkenregen; ja, hoe het Armageddon van Scheveningen zich heeft kunnen voltrekken. Het had niet veel gescheeld of het hele pittoreske vissersdorp was in vlammen opgegaan – denk je lekker vuurveilig aan zee te wonen, organiseren ze een bosbrand op het strand.

Twee jaar geleden hadden we een mooi verhaal in de krant van Rik Kuiper, over de jaarlijkse strijd tussen ruige Duindorpers en schollekoppen uit Scheveningen om de hoogste vuurtoren op het strand. Om de tienduizenden pallets naar Den Haag te kunnen halen, worden beide kampen flink gesponsord – er lag dit jaar voor twee ton aan pallets op het strand. Het is niet zomaar een ongeorganiseerde stapel snoeihout zoals je die rond Pasen wel ziet in het oosten van het land, maar een imponerend bouwwerk – ik vind dat daar in alle consternatie te weinig aandacht voor was. Geen wonder dat Den Haag het Hollandse Manhattan wordt – hoogbouw zit ze in het bloed.

Wat er op Oudejaarsdag op het Haagse zuider- en noorderstrand stond te wachten op het hemelvuur, waren twee palletkathedralen die sterk deden denken aan het schilderij De toren van Babel van Pieter Bruegel, gebouwd met veel meer geduld, liefde en toewijding dan je achter de meeste van die Duindorpers en Scheveningers zou zoeken; degelijk constructiewerk ook, stevig genoeg om bij storm uit zee veilig bovenop te kunnen staan.

Rinus Taal (Duindorp) na alle ophef: ‘Mijn hele levenswerk naar de klote!’

De torens zijn de uitkomst van krachtige samenwerking en solidariteit – daar had Krikke wel even op mogen wijzen. Wat ik ook mooi vind, is dat alle betrokkenen ­weten dat het resultaat van alle inspanningen om twaalf uur in vlammen zal opgaan – een machtiger ode aan de volstrekte zinloosheid van al onze inspanningen kennen we in dit land niet. Alles is ijdelheid!

De onthechte bouwmeesters van Duindorp en Scheveningen investeren al jarenlang veel kapitaal en kennis om de tegenpartij af te troeven. Dus dan moet je als burgemeester wel een beetje aan de naïeve kant zijn om afspraken te maken over de maximale hoogte van de toren (35 meter) en ook nog te geloven dat de bouwers zich daaraan zullen houden. Natuurlijk niet. Dat is per definitie onmogelijk. Het gaat erom Duindorp c.q. Scheveningen het schaamrood op de kaken te bezorgen met een brandstapel die hoger is dan het armetierige hoopje sprokkelhout aan de overkant. Een 35-35 gelijkspel is niet de bedoeling.

Slap, dat achteraf-gejeremieer van Krikke. Je hebt de twee mooiste kerstvuren ter wereld binnen je stadsgrenzen, dan kán er een keer een kioskje in vlammen opgaan, dat is bedrijfsrisico. Maar waar vieren ze het nieuwe jaar met een echte vonkenstorm? Niet eens in Sydney!

Krikke had voor de gelegenheid haar beste grafstem uit de kast gehaald – misschien praat ze altijd zo, dat weet ik niet – en ze gaf de bouwers de schuld. Die hadden ‘afspraken met voeten getreden’. Leg die gasten maar eens uit wat dat betekent – ben je alweer een paar Oud en Nieuws verder. Maar goed, Krikke moest íets zeggen om te voor­komen dat haar eigen loopbaan ook vlam zou vatten.

Op naar de 75 meter, met die stapels!

En wat valt er eigenlijk grondig te evalueren? Vollegenduh keiâh eive kèke uìt welleke hoek duh wind waait!