Sylvia Witteman kwam maandagochtend twee oranje geklede, Amerikaanse feestvierders tegen

Maandagochtend vroeg. Door de natte kou was ik naar de supermarkt op het Museumplein gefietst om brood te halen. Bij het bloemenstalletje, tegenover de servicebalie, stonden twee toeristen van ver in de zestig, een kennelijk echtpaar, in gesprek met een iets jongere man die, op een gedrongen romp, het joviale knolraaphoofd van de ware Amsterdammer droeg.

‘I hope you still have a nice day’, gnuifde hij tegen de toeristen. Hij stak zijn hand op en maakte een kinderlijk zwaaigebaar. Ze zwaaiden verbouwereerd terug en liepen naar de uitgang. De vrouw droeg een oranje sjaal, de man een oranje petje. Het was niet van dat knallende, industriële voetbaloranje, maar toch: oranje.

Nieuwsgierig keek ik ze na. ‘Amerikanen...’ grinnikte de man. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nét aangekomen op Schiphol. Ze wilden weten waar het feest was...Koninginnedag. Dachten ze. Hadden ze in hun reisgids gelezen. Beetje een ouwe reisgids, dus. Ik zeg, hebben jullie soms geen internet in de United States? En ik uitleggen, we don’t have a queen anymore, we have a king now, already five years. En die koning is drie dagen éérder jarig dan zijn moeder, of nee, dan zijn óma, want zijn moeder is dus ergens in de winter jarig, maar die wilde de queens day liever met mooi weer vieren, dus die heeft de verjaardag van háár moeder aangehouden, maar onze nieuwe koning wilde dat niet, want die is dus maar drie dagen eerder jarig dan zijn oma en dan heb je dus best kans op mooi weer. Viel tegen trouwens, maar vandaag is het nóg erger.’

Ik knikte. Het leek me een ingewikkeld relaas, voor Amerikanen met een jetlag.

‘Nou goed, dat leg ik ze allemaal uit, maar ze konden d’r geen chocola van maken’, ging de man voort. ‘Ze hadden een krant bij zich met heel groot Máxima erop, de krant van vandaag, dus ik weer uitleggen, dat is de queen niet, dat is de king’s wife, en ik heb óók geen idee waarom ze vandaag in de krant staat. En toen wilden ze weten wat al die oranje bloemen hier dan moesten...’ Hij wees op het bloemenstalletje. ‘Dus ik weer, die zijn óver, van king’s day, kijk maar, er zit zo’n sticker op van 35 procent korting. Maar dat snapten ze geloof ik óók niet...’ Hij haalde zijn schouders op.

Toen ik weer buiten kwam, stonden de Amerikanen zwijgend onder de lelijke luifel van het Stedelijk Museum te schuilen voor de regen. De man had zijn pet afgezet, de vrouw droeg haar sjaal nog wel om de hals. Tegen de kou, natuurlijk.

Feestelijk oranje wapperde hij in de gure wind.