Op eilanden helpen met opvang van Venezolaanse verschoppelingen: dat zou Nederland sieren
Boeli van Leeuwen, de grootste schrijver die het Nederlandstalige deel der Antillen heeft voortgebracht, bestudeerde altijd met interesse de stand van de prostitutie op Curaçao, omdat je er, zo legde hij een keer uit, uit kunt aflezen hoe de economische en geopolitieke krachtsverhoudingen op het Latijns Amerikaanse continent liggen. Zag hij de Colombiaanse en de Dominicaanse vrouwen (en een enkele man) die jarenlang domineerden in het omheinde prostitutiecomplex Campo Alegre, dan wist hij: dáár gaat het het beroerdst.
Boeli van Leeuwen overleed twaalf jaar geleden, en heeft niet meer meegemaakt dat op het eiland jonge vrouwen opdoken uit het buurland Venezuela, eens het rijkste land uit de regio met zijn waanzinnige olievoorraden. In de bars werken ze als animeermeisjes. Pas op met ‘trago-meisjes’ (meisjes die om dure drankjes bedelen) wordt er gelispeld. Ze zijn niet zelden het slachtoffer van mensenhandel, verblijven illegaal en rechteloos op het eiland, worden uitgebuit door exploitanten van vrouwenvlees die een zakelijke kans zien in de wanhoop van de verarmde Venezolaanse middenklasse.
De meisjes en vrouwen menen beter af te zijn in een groezelige bar op Curaçao dan in hun ingestorte thuisland waar inmiddels de politieke chaos compleet is. Dit weekend schaarde ook Nederland zich met onder meer Duitsland en Frankrijk achter de oproep van Spanje, oud-kolonisator van Venezuela, aan Nicolás Maduro om deze week nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Anders erkennen de Europese naties Juan Guaidó als legitieme interim-president van Venezuela.
Nederland spreekt ook namens het Caribische deel van het Koninkrijk. Als grootste, rijkste en machtigste land in het Koninkrijk is Nederland verantwoordelijk voor het buitenlands beleid van alle landen in het Koninkrijk. Zoals Aruba, dat inmiddels ook grote aantallen Venezolaanse vluchtelingen herbergt, en zoals Curaçao, waar de grote raffinaderij op Venezolaanse olie draait.
Maduro deed wat belegerde potentaten plegen te doen: terugblazen. ‘Niemand heeft het recht ons een ultimatum te stellen.’
Een pleidooi voor regimeverandering vanuit Europa, onder enthousiaste aanvoering van de Amerikanen, die zich meteen al vierkant achter Guaidó schaarden: dat hebben we een tijd niet gezien. Vroeger deden de Amerikanen niet anders dan puinhopen helpen veroorzaken in Latijns Amerika wanneer de dictator-van-dienst ze niet aanstond. Later beperkten ze hun bemoeienis tot de gebieden die drijven op de cocaïne-economie. Nu storten ze zich op Venezuela met spierballentaal, al is het volslagen onduidelijk wat de volgende Amerikaanse stap zal zijn indien Maduro een middelvinger opsteekt naar Washington en het leger inzet.
Net zoals het volslagen onduidelijk is wat Stef Blok gaat doen tegen het 'neen’ van Maduro. Wie een ultimatum stelt, moet daar consequenties aan verbinden. Dat weten we van kinderen die met louter loze dreigementen zijn opgevoed: die zijn onhandelbaar en onuitstaanbaar. Hun ouders lopen er doorgaans verslagen en vernederd bij.
The New York Times liet dit weekend buitenlandexperts aan het woord die het begrip ‘militaire interventie’ in de mond namen, als een van de mogelijke consequenties van de Amerikaanse steun voor Guaidó. Het Nederlandse leger zal niet zo snel oprukken naar Caracas. Maar op de eilanden een beetje helpen met fatsoenlijke opvang van de trago-meisjes en andere Venezolaanse verschoppelingen: dat zou Nederland sieren.