The Hate U Give blijft benadrukken hoe het ene goede het andere kwaad oproept in een vergiftigd Amerika (vier sterren)

The Hate U Give begint veelzeggend. De camera glijdt door een gezellige Afro-Amerikaanse buurt, om uiteindelijk binnen te kijken bij een woning waar het gezin aan tafel zit. Terwijl buiten de zomer gonst, is het in het huis van het jonge meisje Starr bittere ernst.

Starr en haar broertjes krijgen van ­vader Mav (Russell Hornsby) een levensles. Vroeg of laat, zegt Mav, komt het moment dat ze in de auto zitten en door agenten worden aangehouden. ‘Zorg dan dat ze je handen kunnen zien.’ Hij doet het voor, de vingers plat op tafel. ‘Onthoud intussen dat het een eer is om zwart te zijn.’

De openingsscène van The Hate U Give, naar Angie Thomas’ youngadultroman, legt een waas van dreiging over alles wat volgt. Tegelijkertijd wordt duidelijk hoezeer de film draait om dimensies die gescheiden lijken maar hard op elkaar zullen knallen. Om buiten versus binnen. Privé versus maatschappij. En vooral: wit tegenover zwart.

Als puber, jaren na de harde les van haar vader, navigeert Starr (Amandla Stenberg) tussen die domeinen. Zij en broer Seven (Lamar Johnson) gaan niet naar de dubieuze high school in hun buurt, maar zijn de enige zwarte leerlingen op een privéschool. Daar draagt Starr andere sneakers dan thuis, terwijl ze behendig schakelt in taalgebruik en muzieksmaak. Haar vriendje Chris ­­(K.J. Apa) durft ze niet mee naar huis te nemen; haar vader zou waarschijnlijk niet begrijpen dat ze verkering heeft met een witte jongen.

Zeer knap, hoe regisseur George Tillman Jr. en scenarist Audrey Wells een complex en geloofwaardig universum weven, waarin Starr zich thuis én ontworteld voelt.

Het is ook te danken aan Amandla Stenbergs immens krachtige hoofdrol – als spil in een voortreffelijke cast – dat Starr al switchend nooit haar persoonlijkheid verliest: ze is nergens compleet zichzelf en toch is ze wie ze is. Precies ­zoals de film één geheel blijft, ­terwijl Starrs wijk steevast in verzadigde kleuren verschijnt en alle scènes op de privéschool blauwig uitgebleekt ogen.

Starrs leven wordt overhoop gehaald wanneer ze in de auto zit met Khalil ­(Algee Smith), een jeugdvriend die drugs dealt om voor zijn zieke oma te kunnen zorgen, en ze door de politie worden aangehouden. Het loopt gruwelijk mis. Voor ze het beseft is Starr, als ooggetuige van een ontsporend rassenconflict.

Maar ook terwijl de wereld letterlijk en figuurlijk in brand vliegt en Starr een duidelijk standpunt moet innemen, blijft The Hate U Give benadrukken hoe het ene goede het andere kwaad oproept, in de door racisme, vooroordelen en geweld vergiftigde Amerikaanse maatschappij. Hier en daar zwicht regisseur Tillman Jr. voor een melodramatisch effect, maar dat doet niets af aan de intensiteit waarmee de film op pijn­punten drukt.

The Hate U Give verwijst naar het door rapper Tupac bedachte acroniem Thug Life: The Hate U Give Little Infants Fucks Everybody. Waar begint die haat en wie geeft haar door? Dat is de vraag die de film almaar opnieuw stelt, met even ­explosief als aangrijpend resultaat.