Spelen met wanhopige mensen om een flapdrol uit de coalitie ‘terug te pakken’: veel cynischer wordt het niet

Toen Tim Hofman afgelopen november met de 9-jarige Nemr naar het Binnenhof toog om aan politici te vragen waarom de jongen terug moet naar een land waar hij nog nooit is geweest en waar hij misschien snel dood zal gaan, trok Klaas Dijkhoff het meeste vuur met zijn diepzinnige bespiegeling ‘Ja, dus?’, maar de grootste hork was Sybrand Buma.

Die had zijn aardigste kinderpose aangenomen – iets door de knieën gezakt, de stem een octaaf hoger, de woorden nadrukkelijk uitgesproken, Buma sprak kortom zoals men spreekt tegen iemand in wie gebrekkige verstandelijke vermogens worden vermoed. En hij was voluit aan het fabuleren geslagen.

Buma legde omstandig uit dat het heus zijn schuld niet was dat hier gewortelde kinderen het land uit worden gebonjourd, nee dat was de schuld ‘van de rèchters’. Hij, dappere Sybrand, kon weinig anders doen dan handenwringend toezien. Aldus de man die al zeventien jaar ’s lands wetten vormgeeft vanuit de Tweede Kamer, de één na grootste coalitiepartij leidt, het Regeerakkoord met daarin het zinnetje dat het kinderpardon ‘in zijn huidige vorm gehandhaafd blijft’ mede uitonderhandelde, en al geruime tijd luidkeels de harde lijn van regels zijn regels stond uit te dragen. Diezelfde man stond laf vanachter de rug van de rechterlijke macht tegen een jongetje van 9 te piepen dat hij niks van doen had met al dat uitwijzen en uitzetten van gezinnen.

Dit weekend ging het CDA ‘om’, zoals dat in Den Haag heet wanneer een partij zijn ruggengraat hervindt en zich plots herinnert dat barmhartigheid tot de partijbeginselen behoort – of eens behoord heeft, want de weg naar de macht is gevaarlijk en je raakt onderweg makkelijk dingen kwijt. Zoals principes, en kiezers die voor kerkasiel kiezen.

Zaterdagochtend stond Madeleine van Toorenburg van het CDA in de krant, op de radio en op tv te zeggen wat ChristenUnie en D66 al geruime tijd bepleiten: dat het kinderpardon anders moet. Er is zelfs een heus plan van Van Toorenburg, samen met D66-collega Maarten Groothuizen: het meewerkcriterium – de paradox van het uitzetbeleid: wie tegenwerkt, moet weg wegens tegenwerken en wie meewerkt versnelt zijn uitzetting – dient te worden versoepeld. Want niet elk verzet staat gelijk aan ‘niet meewerken’. Mark Harbers, staatssecretaris van asielzaken, moet alle naar schatting vierhonderd zaken van kinderen die tot dusver buiten het kinderpardon vielen opnieuw bekijken, zei Van Toorenburg in het AD. ‘Desnoods gebruikt hij zijn discretionaire bevoegdheid om alsnog asiel te verlenen.’

Het CDA is ‘om’, legde Van Toorenburg uit tegen Het Journaal, omdat de IND vastloopt, omdat deskundigen zeggen dat gewortelde kinderen ernstige schade oplopen bij gedwongen uitzetting, omdat ‘we autistische kinderen opbergen terwijl overlastgevers geen strobreed in de weg wordt gelegd’, kortom: omdat het CDA plotsklaps dingen is gaan zien die anderen al jaren zien.

Volgens Haagse koffiedikkijkers kunnen we een en ander niet los zien van de campagnekreten die Klaas Dijkhoff een week geleden stond uit te slaken in De Telegraaf, over ‘klimaatdrammers’ en over gezeur van coalitiepartijen die het volk aan de bedelstaf zullen brengen door ze warmtepompen op te dringen, en witte wijn. CDA en D66 zouden hun kinderpardonplan nu gepresenteerd hebben om zich te revancheren op de VVD.

Spelen met wanhopige mensen om een flapdrol uit de coalitie ‘terug te pakken’: veel cynischer wordt het niet.