Aaf ontdekte, in Madurodam of all places, hoe spannend het EK van 1988 was

Wist u dat Madurodam een oorlogsmonument is? Nou, ik niet. Het is, in de woorden van een filmpje in Madurodam zelf, ‘misschien wel het vrolijkste oorlogsmonument ter wereld’. Laat dat ‘misschien wel’ maar weg. Ik kan weinig vrolijkere oorlogsmonumenten bedenken. Ik denk dat de lijst vrolijke oorlogsmonumenten sowieso vrij kort is.

^{Wilt u dit artikel liever beluisteren? Hieronder staat de door Blendle voorgelezen versie.}

Ik was al decennia niet bij het vrolijkste oorlogsmonument ter wereld geweest, en ik genoot er weer met volle teugen van. Van de kleine huisjes, het kleine Concertgebouwtje, de kleine bollenveldjes en de kleine Dom, en dan vooral als er op zo’n huisje of kerkje een gigantische, echte meeuw landde, net aan komen vliegen vanaf Scheveningen.

Maar ik wilde het even over iets anders hebben dan over de kleine huisjes van Madurodam. Madurodam moet natuurlijk met zijn tijd mee, dus er zijn allerlei semi-interactieve attracties met spannende muziek bijgebouwd die niets te maken hebben met kleine huisjes. Of met oorlog. Zo is er een hele attractie over het EK van 1988. Geen idee wat dat te zoeken heeft in Madurodam, maar mijn zoon wilde er graag in.

En daar kreeg ik nog een eyeopener, namelijk dat ik gigantisch in voetbal ben geraakt de afgelopen paar jaar. Dat komt natuurlijk door mijn voetballende kinderen, van wie ik de hele ontwikkeling van in een kluit voetballen naar enigszins acceptabel voetballen heb meegemaakt, en waarbij ik zelf veranderd ben van een vrouw die ouders krankzinnig vond als ze vrijwillig op zaterdagochtend langs een lijn gingen staan schreeuwen in de agressiefst schreeuwende moeder van het hele team.

Meestal schreeuw ik gewoon ‘DOE HET DOE HET’ als een kind van ons team dreigt te gaan scoren, maar ik schreeuw ook weleens fuck of godverdomme, en dat mag niet maar het is groter dan ikzelf.

Enfin, wij die EK-attractie in, die behelst dat je in een donkere spelonk met zijn allen naar een samenvatting van het EK van 1988 kijkt.

God, wat was dat spannend. Ik had geen idee hoe dat EK was verlopen, sterker nog, ik ben in 1988 tijdens de finale op de trambaan om de hoek van ons huis gaan liggen omdat ik het leuk vond dat het hele land tv zat te kijken behalve ik en mijn broer en zus. Maar wat heb ik toen veel gemist! Al die prachtige doelpunten! Die spanning! De pure sensatie!

‘DOE HET DOE HET,’ hoorde ik mezelf ineens roepen, in die filmzaal in Madurodam, toen Marco van Basten dreigde te gaan scoren. Bezweet en gelukkig kwam ik uit de attractie. ‘Wat was dát spannend, zeg,’ zei ik tegen mijn zoon.

Hij keek me verdwaasd aan. ‘Maar jij leefde toen toch al?’ ‘Ja, maar ik lag op een trambaan. Omdat het zo stil was in de stad.’ Gelukkig neemt hij me überhaupt niet serieus.