De betrouwbare mannetjes zijn voor een talkshowpardon dat wel werkt
Tv-persoonlijkheden bemoeien zich met de Haagse politiek: het talkshowpardon.
‘Dan kunnen we in ieder geval weer práten over kernenergie.’ Arjen Lubach, van Zondag met Lubach, had zijn verslaggever Tex de Wit, die in de ‘taboesfeer’ stond, gevraagd het doosje met ‘kernenergie’ mee te nemen. Het was het slotstuk van een lang, maar ook breedvoerig en hier en daar wijdlopig item. Willen we de klimaatdoelen halen, aldus Lubach, dan moeten we kernenergie als serieuze optie beschouwen. Dus hop. Uit de taboesfeer ermee. De volgende dag zat Klaas Dijkhoff bij Nieuwsuur om voor nieuwe kerncentrales te pleiten. Willen we de klimaatdoelen halen, dan moeten we kernenergie als serieuze optie beschouwen. D66 en ChristenUnie zagen ‘helemaal niets’ in de plannen, maar het was nauwelijks dinsdag of een Kamermeerderheid had zich achter het voorstel van Maandag met Dijkhoff geschaard. Knap hoor. Krap twee dagen waren er verstreken en hoppakeetje, geregeld.
Lubach was niet de enige tv-persoonlijkheid die zich tegen de Haagse politiek aan bemoeide. Tim Hofman had met Terug Naar Je Eige Land een documentaire gemaakt over het falende Kinderpardon. Een hartverscheurend portret van oerhollandse kinderen die weg zaten te rotten in een flat in Kiev, of tijdens hun behandeling voor kanker moesten vrezen voor uitzetting. Als een glutenvrije Pieter Storms trok Hofman door de gangen van de Tweede Kamer en confronteerde Dijkhoff, Buma, Asscher en Pechtold met de 9-jarige, uitgeprocedeerde Nemr. Of ze hem even recht in zijn schattige bekkie uit wilden leggen waarom hij naar Irak moest, een land waar hij nog nooit was geweest. De aan het programma verbonden petitie om vierhonderd kinderen te ontzien en het beleid in te ruilen ‘voor een Kinderpardon dat wél werkt’, werd binnen een dag meer dan 100 duizend keer ondertekend. Inmiddels staat de teller op bijna 250 duizend
De druk op staastsecretaris Harbers werd, net als een paar maanden geleden bij Lily en Howick, flink opgevoerd. En net als bij Lily en Howick niet in de laatste plaats door de inspanning van een Bekende Nederlander. Klaas Dijkhoff voelde zich door Hofman met de rug tegen de muur gezet en Lodewijk Asscher vond het ‘niet netjes’ om politici, zonder enige waarschuwing, met een superschattig jongetje te overvallen. We herinnerden ons een uitzending van Zondag met Lubach uit september, waarin het programma zich uitsprak tegen BN’ers die hun status gebruikten om een uitzondering af te dwingen. Het was oneerlijk ten opzichte van minder mediagenieke kinderen. Voor de kinderen die al waren weggestuurd. En voor homo’s, want die zouden geen kinderen kunnen krijgen. Een ‘talkshowpardon’ noemde Lubach het. En zo’n talkshowpardon ‘lijkt sympathiek, maar tv-programma’s zijn misschien niet de plek om het immigratiebeleid te bepalen’.
En terwijl D66 en ChristenUnie steeds meer moeite hebben het beleid te verdedigen, bleef Harbers onverbiddelijk. Tuurlijk, hij vond die beelden ook superzielig, maar die ouders bepaalden wat er gebeurde. Niet hij. Als ze gewoon opdonderen als het ze gevraagd wordt en niet de godganse tijd door blijven procederen, dan is het zo opgelost.
Nu zou je, gezien de standpunten van de verschillende coalitiepartijen zeggen: ruil die vierhonderd kinderen in voor een beetje een knappe kerncentrale en we praten nergens meer over, maar omdat ook de Betrouwbare Mannetjes hun plicht als social influencers niet willen veronachtzamen, richten wij ons graag tot de man die erover gaat. Met de eenvoudige vraag of hij zijn eerder geformuleerde standpunt alsnog wil heroverwegen. Want als je tv-programma in twee dagen een nieuw kernenergiebeleid door de Kamer weet te jassen, mag je tv-programma ook best de plek zijn om het immigratiebeleid te bepalen. Er is nog maar een allerlaatste zetje nodig. Dus spreek je uit. Vóór een talkshowpardon, dat wel werkt.
Voor de komende week adviseren wij u de volgende mening:
Nog maar 104 weken en dan mogen we weer niet stemmen.
Veel plezier van uw nieuwe mening!