Direct naar artikelinhoud
ColumnBert Wagendorp

Ik vind ook dat Nemr mag blijven, maar dat is niet het einde van het verhaal

Ik vind ook dat Nemr mag blijven, maar dat is niet het einde van het verhaal
Beeld Volkskrant

We hebben weer een nieuwe Lili & Howick en hij heet Nemr. Dat klinkt cynisch en dat is het ook. Nemr is een jongetje van 9, geboren in Nederland en met ouders die uit Irak zijn gevlucht. Hij is de hoofdpersoon in de documentaire Terug naar je eige land, van Tim Hofman, die te zien is op het YouTubekanaal van #BOOS en volgende week op de gewone televisie. Donderdag zat Nemr bij DWDD en stal hij alle harten, dat van Matthijs, dat van Mart Smeets en ook dat van mij.

We waren lang niet de enigen, want binnen een etmaal na de uitzending was een door Hofman gestarte petitie voor een Burgerinitiatief, waarmee burgers een onderwerp op de agenda van de Tweede Kamer kunnen zetten, finaal overtekend. Je hebt veertigduizend handtekeningen nodig, inmiddels zijn het er (vrijdagavond 19 uur) 115duizend. In de petitie staat dat voor Nemr en vierhonderd andere hier gewortelde asielkinderen een kinderpardon moet gelden, zodat ze mogen blijven. Dat vind ik ook.

Maar dat is niet het einde van het verhaal.

In alle met enige regelmaat opkomende hypes rond asielkinderen speelt dezelfde kwestie, die van morele verontwaardiging over het Nederlandse asielbeleid versus de regels, wetten en verdragen die daarvoor gelden. Kenmerk van morele verontwaardiging is, dat ze een redelijke discussie op basis van rationele argumenten meteen doodslaat. Wie voor dat laatste pleit, is per definitie fout en een harteloze klootzak. De moreel verontwaardigde heeft het heilige gelijk aan zijn zijde; hij is niet zomaar verontwaardigd, maar op morele gronden wie zal het wagen hem zijn gelijk te ontzeggen?

Tim Hofman gaat in de documentaire met Nemr naar het gebouw van de Tweede Kamer. Daar schieten ze VVD-fractieleider Klaas Dijkhoff aan. Dijkhoff gaat op de rationele toer en is onmiddellijk verloren. Hij zegt dat de Nederlandse rechter Irak een veilig land vindt en adviseert Nemr ‘met papa en mama’ in dat land aan zijn toekomst te gaan werken. Nemr moet met zijn papa en mama maar eens ‘bespreken hoe dat moet’. ‘Dat is wel hoe het is’, zegt Dijkhoff.

Als hij Nemrs vrees te worden doodgeschoten lijkt te beantwoorden met ‘Ja. Ja, dus?’, is het pleit definitief beslecht. Het kan Dijkhoff kennelijk niks schelen dat Nemr wordt doodgeschoten. Vermoedelijk is dat niet het geval, maar een Brabants SP-Statenlid vraagt zich op Twitter niettemin af of Dijkhoff amoreel, immoreel of gewoon een psychopaat is. Einde discussie.

Ook Lodewijk Asscher en Sybrand Buma dansen in de documentaire als aangeschoten ballerina’s door het mijnenveld van emoties en morele verontwaardiging. Asscher zegt dat hij het ‘niet netjes’ vindt, dat Hofman hem hier even klem komt zetten met een asielkind dat hem vraagt of hij hem kan helpen. Asscher is een jurist die meer heeft met wetten dan met emoties, een behoorlijke handicap voor de hedendaagse politicus.

Nederland heeft, zeggen alle experts, op papier een van de snelste asielprocedures van Europa. Toch zitten we nu al vele jaren te hannesen met asielzoekers en overbelaste immigratie-ambtenaren die procedure op procedure, aanvraag op aanvraag en afwijzing op afwijzing stapelen. Ben je zo weer tien jaar verder.

Staatssecretaris Harbers riep naar aanleiding van de heisa rond Lili en Howick een commissie in het leven die maar weer eens moet gaan bekijken of het met de uitvoering van de procedures niet sneller kan, zodat we voortaan geen verhollandste 9-jarigen meer hoeven op te pakken en uit te zetten.

Dijkhoff zegt tegen Hofman dat hij best wil meewerken aan een pardon voor de vierhonderd met uitwijzing bedreigde kinderen, als Hofman hem kan garanderen ‘dat er over acht jaar niet wéér vierhonderd kinderen’ vragen om een pardon. Wereld op z’n kop, Dijkhoff is de wettenmaker, Hofman de praatjesmaker.

Morele verontwaardiging is altijd selectieve verontwaardiging en in dit geval niets anders dan het politiek correcte uitvloeisel van de decennia-oude onmacht van politici om de asielproblematiek redelijk en rechtvaardig te regelen. Klaas Dijkhoff moet met papa en mama maar eens bespreken hoe dat moet. Zolang dat niet gebeurt, kun je wachten op volgende Nemrs.