Laten we wel wezen, die hele iPhone heeft een eind gemaakt aan het edele beroep van schoolfotograaf

De school van mijn kinderen stuurde een mail over de schoolfoto’s: er werden geen portretten meer van de kinderen gemaakt, omdat te weinig ouders die bestelden. Er zouden alleen klassenfoto’s gemaakt worden.

_{Wilt u dit artikel liever beluisteren? Hieronder staat de door Blendle voorgelezen versie.}

Het einde van een tijdperk. Een tijdperk dat, voor mijzelf dan, begonnen was met voor een beige-bruin gemarmerd scherm ‘één, twee, drie, chocoladeknie’ zeggen (dat moest van de schoolfotograaf in 1983) en dat was geëindigd bij mijn eigen kinderen, die nog net een paar jaar schoolfoto’s hebben meegepikt.

Had ik die foto’s, begon ik me vertwijfeld af te vragen, eigenlijk wel besteld? Of was de bestelkaart tot in de eeuwigheid met een magneet op de ijskast blijven hangen? Dat is nu eenmaal het lot van alle papieren in mijn leven waarop dingen staan die moeten gebeuren; ik hang ze met een kordaat gebaar op de ijskast en daar blijven ze hangen tot het papier vergaan is.

Ik geef toe dat ik wel eens foto’s heb gemaakt van de voorbeeldfoto’s die de schoolfotograaf aan alle kinderen meegeeft. Dus dan had ik ze. Gratis. Laten we wel wezen, die hele iPhone heeft een eind gemaakt aan het edele beroep van schoolfotograaf. Ik kan zelf ontstellend mooie foto’s van mijn kinderen maken, en dan hoeven ze niet eens ‘één, twee, drie, chocoladeknie’ te roepen.

Elke moderne ouder heeft ongeveer 47 miljard foto’s van zijn kinderen. Ik ken een man van in de zeventig, die heeft drie foto’s van zichzelf als kind. Mijn kinderen hebben drie foto’s vanzichzelf van ieder uur dat ze tot nu toe hebben geleefd. Ze kunnen zichzelf zien groeien op die foto’s. Ze zien hun tanden uitvallen en aangroeien, hun haar langer worden, ze zien de neten in hun haar toenemen en bestreden worden – zo scherp zijn die foto’s ook nog eens.

Ze hebben later zo’n gedetailleerd verslag van hun jeugd dat ze een extra huis of een harde schijf met de afmeting van een flat nodig zullen hebben om het allemaal op te slaan. Gelukkig is daar tegen die tijd wel iets op gevonden met een cloud.

Toch vind ik het jammer van de schoolfoto’s. Ze waren zo... schoolfoto-achtig. Dat mijn zoon vorig jaar ‘stoer’ moest roepen tijdens het poseren was natuurlijk stom, maar we hebben het daar wel nog steeds lacherig over. Ik vond het ook altijd aandoenlijk om te zien hoe ik mijn kinderen netjes had proberen te kleden en te kammen, en ze dan toch gitzwarte nagels bleken te hebben (in de pose ‘handjes koket onder kin gevouwen’). Ook vond ik het elke keer leuk om met ze te overleggen of we hun portretten ook op een badhanddoek of een immens stuk canvas zouden laten afdrukken, een optie die elke ­moderne schoolfotograaf geeft. En dat deden we natuurlijk niet.

Maar ik wil wel dat het nog kan.