Bij Tim op de thee: ‘Ik was niet dronken bij De Slimste Mens, echt niet’

‘Wow! O mijn..! Nee joh!!’, reageerde Tim den Besten toen hij in de tv-show Pauw werd verrast door de aanwezigheid van zijn vroegere basisschooljuf. ‘Nee! Nou já! Nee! Dit is zo raarrrr!’, bleef hij tekeer gaan terwijl hij hysterisch rondrende met zijn handen achtereenvolgens in de lucht, op zijn hoofd, voor zijn mond.

‘Pas! Ik snap het niet! Ik wil stoppen! Pas! Pas! Pas!’, reageerde hij paniekerig toen hij meedeed aan De Slimste Mens. ‘Huisje? katje? Ik weet het echt niet. Ik wil stoppen! Pas pas pas pas!!!! Ik word gewoon helemaal gek!’

‘Dat gekke is niet een gimmick, hij is écht een beetje gek’, zegt zijn vaste redacteur Tamar Bot, die eerder die dag nog Tims lunch voorschoot omdat hij zijn bankpas weer eens kwijt was. Goede vriendin Pleun Hoefnagel, met wie hij samen met nog drie vrienden samenwoont, vult aan: ‘Als Tim niet meer precies weet waar hij zijn fiets heeft gezet, zoekt hij niet even een paar straten af. Hij koopt meteen een nieuwe.’ Zijn regisseur Josèff Iping heeft al een tijdje een paar schoenen van de presentator in zijn auto liggen. Hij vermoedt dat die daar over een jaar nog steeds zijn.

Hoe gaat het?

‘Hoe gaat het? Eh... goed. Met jou?’

Niks kwijtgeraakt vandaag?

‘Oh zo. Ik heb bíjna mijn bankpas terug. Maar ja, nee, zeker, ja nee, ik ben heel rommelig. Wat grappig dat iedereen die je hebt gebeld dat zegt.’

Je vader zei: ‘Ik ken dat ab-so-luut niet, ik ben heel opgeruimd. Ik zit al vijftig jaar bij de ING en heb nog nooit een bankpas verloren.’

‘Zei hij dat? Ja, maar mijn vader houdt zijn hele leven bij in Excel en Powerpoint. Ik heb lang gedacht dat iedereen zo slordig was als ik. Pas de laatste jaren ben ik erachter gekomen dat het bij mij wel extreem is. Al is het minder dan een paar jaar geleden. Toen kwam ik rustig een halve dag te laat.’

Je vader zei, een beetje wanhopig: ik krijg dat rommelige er niet uit. Het is altijd een puinhoop op zijn kamer, een sok hier, een sok daar.

‘Je kunt in mijn huis precies zien wat ik allemaal heb gedaan. Een ex zei dat hij mijn spoor in huis ook kon volgen doordat ik altijd hapjes neem van dingen. Dan vond hij een doosje in de kast met een koekje erin waar een hapje uit was. Dan had ik geen zin om dat hele koekje op te eten.’

Bespreek je met je therapeut waar je chaotische aard vandaan komt?

‘Het is niet echt een thema. Het is niet zo dat er iets in mijn jeugd is gebeurd waardoor ik ineens rommelig ben geworden. Het is de aard van het beestje, denk ik. Ik heb soms last van tunnelvisie. Ik kan verdwijnen in de dingen die ik leuk vind, en de dingen die ik niet interessant vind, zoals opruimen of mijn fiets laten maken, schuif ik voor me uit. Dat kan zo twee jaar duren.’

Pleun zei dat je een bevoorrechte positie hebt. Je hebt een bepaalde aantrekkingskracht waardoor mensen je een dubbele afspraak vergeven, je geld voorschieten en soms zelfs de kleren in je kast gaan opvouwen.

‘Wat grappig! Wat kut! Ik lijk echt een gekkie. Maar het klopt wel. Mijn vrienden zeggen altijd: ‘Ah ja, dat is Timmy.’

Als je slordigheid geen thema is in therapie, wat dan wel, als ik vragen mag?

‘Het begon er een paar jaar geleden mee dat ik echt liefdesverdriet had. Ik kon het allemaal niet meer aan. En nu vind ik het fijn om met iemand te praten, omdat het zo onrustig is in mijn hoofd. Ik weet natuurlijk niet hoe het in iemand anders’ hoofd is, maar in dat van mij is het toch wel iets rommeliger. Ik heb veel gedachten, die stoppen nooit. Soms lig ik ’s avonds in bed en denk ik: ik wil zo graag niks meer denken. Maar dat lukt dan niet. Sinds ik in therapie ben, gaat het beter. Ik kan mijn gevoelens ook beter op een rijtje zetten.’

Je twee beste vriendinnen, onder wie Pleun, zijn allebei psychiater in opleiding. Volgens Pleun ben je opener geworden. ‘Het was lange tijd moeilijk voor hem om bij zijn gevoel te komen. Hij kon alles weglachen. Zijn standaardreactie was dan: ‘Jalalalala, stop!’ Hij heeft een mijdende kant. Als dingen moeilijk zijn, steekt hij zijn kop in het zand. Dan bestaat het niet.’

‘Ja, ja, klopt. Ik ben een beetje een binnenvetter. Ik was niet zo open over wat er in mijn hoofd speelde of wat ik voelde. Ik was dat van huis uit niet gewend. Wij praatten niet écht over dingen. Dus ik wist niet hoe dat moest. Door mijn huisgenoten, zoals Pleun, heb ik dat nu wat beter geleerd. Zij zijn mijn beste vrienden geworden. Ik merk ook dat vriendschappen dieper gaan als je iets van jezelf laat zien.’

De projecten in je werk waren extreem openhartig. In Een man weet niet wat hij mist had je seks met een meisje op tv. In Super Stream Me onderzochten jij en Nicolaas hoe het is als je geen privacy meer hebt door jullie leven 24 uur per dag te filmen, ook als je op de wc zat of onder de douche stond.

‘Ik durf alles eerder met een camera. Ik heb ook een keer abgeseild van de Euromast. Anders zou ik dat nooit doen. De camera geeft me een gevoel van veiligheid. Ik vind het soms zielig voor mijn ouders dat ik al die dingen op tv doe. Ik denk dat ze er wel aan hebben moeten wennen dat ik anders ben dan de meeste zoons.’

Toen je jong was, zeiden je ouders al tegen elkaar: ik zou niet raar opkijken als Tim homo blijkt. Je was toen al anders dan andere kinderen, vertelde je vader.

‘Toen ik op mijn 17de aan mijn moeder vertelde dat ik verliefd was op een jongen, was haar eerste reactie: ‘Wat jammer dat oma dood is.’ Ze had tegen haar willen zeggen: ‘Zie je nou wel, ik zei het altijd al.’ Andere jongens gingen buiten voetballen, ik was van het knutselen en binnen zitten, ik zat op toneel. Ik was ook zeker niet de stoerste jongen van de klas. Ik was de clown, dat stond ook in mijn eerste rapport. Ik zie ze soms weleens op het schoolplein, zo’n kind dat de hele tijd de clown aan het uithangen is. Dat is vaak best een kutkind. En dan denk ik: oh ja, dat was ik.’

Dat anders-zijn viel ook de jury van de Sonja Barend Award (prijs voor het beste tv-interview) op, in positieve zin. ‘De meest naturelle en misschien wel ‘onbedorven’ interviewer van de reeks genomineerden, die zijn ontregelende en aandoenlijke klunzigheid weet om te zetten in journalistiek gewin. In dit geval is de opbrengst een mooi, persoonlijk gesprek’, oordeelde een van de juryleden. Een ander: ‘Groot interviewtalent, naturel, grappig en geïnteresseerd.’ De reden van de nominatie was: ‘De ontregelende gesprekken van Tim den Besten leveren altijd iets anders op dan je vooraf verwacht. In Tims ^ Tent, maar dan in een bungalow, is Den Besten wéér de interviewer van generatiegenoten. Zijn voorkomen is ontwapenend, maar hij laat geen kans voorbijgaan om een completer portret van zijn geïnterviewden te schetsen - en dat zagen we dit seizoen het best bij muzikant en schrijver Aafke Romeijn, tijdens een potje midgetgolf op het bungalowpark.’

In het interview met Romeijn zei je dat het in deze tijd hip is om je kwetsbaar op te stellen. Toch zie je op Instagram ook het tegenovergestelde, dat het hip is om de hele tijd de beste versie van jezelf te laten zien.

‘Wat alles verbindt, is aandacht krijgen. Of het nou is omdat je ziek bent of omdat je heel knap bent: likes krijgen. Wat me de laatste tijd opvalt, is dat veel mensen zich kwetsbaar opstellen. Dan heeft een meisje een broek aan die iets te strak zit, waardoor er een vetbol overheen hangt en schrijft ze bij die foto: ‘Ik durfde deze broek nooit aan, maar vandaag voel ik me supersterk en doe ik het gewoon lekker.’ Dat levert haar dan veel likes op. Je ziet dat mensen bijna een zwakte verzinnen, omdat dat beter werkt. Want we weten wel dat dat perfecte leventje niet het echte leven is.’

Met Super Stream Me moest je eerder stoppen omdat je het niet langer aankon zonder privacy te leven.

‘Dat was heel kut. Ik werd ook een beetje paranoïde. Ik weet het allemaal niet meer precies, heel raar. Het zijn een soort flitsen, dat ik mijn camera heb afgegooid en naar buiten ben gerend. Het voelde echt alsof ik moest ontsnappen. Het idee dat de hele tijd mensen naar je zitten te kijken, dat je geen moment alleen bent, alsof die mensen in je hoofd komen. Er is een grappige scène: dan zit Nicolaas in de auto op de bijrijdersstoel vrolijk Madonna mee te zingen en zit ik achter hem hard te huilen, zonder er veel geluid bij te maken. Nicolaas had het niet in de gaten, maar de kijkers wel, die zagen de beelden van de camera die op mij gericht was. Door hun reacties merkte Nicolaas dat ik huilde. Ik wilde gewoon graag mijn leven terug.’

Hoe meer roem, hoe minder privacy. Is dat een spagaat? Aan de ene kant is het leuk, zo’n Sonja Barend-nominatie met de bijbehorende erkenning. Aan de andere kant eet roem je privacy op.

‘Ik weet niet of ik heel beroemd word, maar als ik eraan denk dat ik het zou kunnen worden, krijg ik het erg benauwd. Er zijn volgens mij geen mensen leuker geworden van beroemd zijn, sterker, meestal heeft het een omgekeerd effect.’

Welke symptomen zie je?

‘Ze worden egocentrisch, praten alleen nog over zichzelf of denken bijzonder te zijn. Bijna iedereen krijgt door roem wel een klap van de molen. Daar ben ik nog het bangst voor. Dat ik net zo gek word als de rest. Ik wil graag dat zo veel mogelijk mensen kijken naar wat ik maak, en ik krijg er ook buikpijn van.’

Nicolaas zei: het ergste is dat iedereen opeens dingen van je gaat vinden, daar is de mens niet op gemaakt. Je kreeg reacties als: ‘Je bent lelijk!’ Of: ‘Gooi die homo uit het raam.’

‘Die reacties kan ik makkelijk naast me neerleggen. Ik vind zelf ook niet alles leuk aan mezelf.’

Heb je na zo’n optreden bij Pauw waar je een tikkie uit de bocht vloog en Twitter ontplofte, de neiging even een zak over je hoofd te trekken?

‘Nee. De bedoeling was dat ik een column zou voorlezen over een leuke lerares die ik had gehad en hoe belangrijk dat in je leven is. Ik moest daar pas om half 11 ’s avonds zijn, dus ben ik eerst met vrienden een biertje gaan drinken. En nog een, en nog een, heel gezellig. Ik dacht: ik hoef toch alleen maar een column voor te lezen. Maar toen zei Jeroen Pauw ineens dat juf Monica achter mij zat. Ik kon het gewoon niet geloven! Kijk, als ik niet had gedronken, had ik waarschijnlijk ook hysterisch gereageerd, maar misschien een kwartiertje korter. Maar ik was zó verrast. Ik was in shock, ik ben nog een week in shock geweest. Die mensen van Pauw kwamen na de uitzending naar mij toe: ‘Tim, je was fantastisch!’ ‘Dat was hét tv-moment van het jaar!’ Zij waren door het dolle en ik wist niet wat er gebeurd was, joh. Veel mensen zeiden ook: ‘Wat een gek, die moeten ze opsluiten.’ Het is ook grappig. Je kunt best zeggen: die Tim is een mongool, maar het was wel écht. Heftig, maar echt.’

Je vader kreeg het erg warm toen hij naar Pauw zat te kijken. Hij snapte de heftigheid van je reactie niet. Hij begreep ook niet dat je bij De Slimste Mens ging zitten terwijl je het programma never nooit niet had gezien.

‘Ik was er al een paar keer voor gevraagd, en deze zomer dacht ik: ik ga eens op alles ‘ja’ zeggen. Dus ik zat ook in een klusprogramma met John Williams en in Ranking The Stars. Maar van De Slimste Mens had ik misschien eerst een aflevering moeten zien. Ik was niet eens zo slecht, totdat de plaatjes kwamen waarmee ik gezegden moest maken. Dat raakt mijn inzicht, dat mis ik. Overzicht en inzicht. Ik vond het zelf niet zo erg. Maar ik kan me voorstellen dat mensen zeggen: oh daar heb je die gek weer, is-ie weer dronken. Maar ik was niet dronken bij De Slimste Mens, echt niet.’

Waarom besloot je op alles ‘ja’ te zeggen?

‘Dat kwam doordat ik van iemand hoorde: ‘Tim, we krijgen voor jouw programma’s minder budget en een minder goede uitzendtijd omdat je minder bekend bent.’ Toen dacht ik: huh? Wow, ik doe mee aan een spel waarvan ik de regels niet ken. Oké, dan zullen jullie nog eens zien wie hier beroemd gaat worden en wie hier een goed tijdslot krijgt. En het is gelukt, ik sta nu in Volkskrant Magazine! Haha.’

Terwijl je benauwd wordt van de gedachte dat je bekend wordt. Steek je dan niet je hoofd in een strop?

‘Misschien komt hier mijn vermijdende kant wel van pas, zolang het nog niet echt speelt. Ik kan nog prima naar Albert Heijn. Maar het is een prijs die je betaalt als je wilt dat je werk wordt gezien. Dan moet je meedoen aan the fame game. Wat veel mensen die op tv komen niet beseffen, is dat iedere mongool, elke stakker fans krijgt, aanbidders. Niet dat je bijzonder bent, het is het gevolg van dat je wordt gezíén. Ik hoop dat ik de eventuele roem met dat besef kan relativeren en niet ga geloven dat ik bijzonder ben.’

Als jochie bouwde je van lego geen auto’s maar tv-studio’s. Wat trok je zo aan die wereld?

‘Ik was fan van Telekids. Ik stond iedere zaterdag om 7 uur op en keek dan vier uur lang naar Carlo en Irene. Ik ken het telefoonnummer van Telekids nog uit mijn hoofd: 06 300 440. Ik maakte van Liga-dozen en een keukenrol een camera die je op je schouder kon zetten. Ik vond zo’n decor mooi, maar vooral dat het daarachter allemaal karton is. Ik ging ook decortjes bouwen met een mooie voorkant en een lelijke achterkant. Dat trok me aan: hoe het werd gemaakt, of het echt was.’

Dat lijkt op je obsessie met Yolanthe Sneijder-Cabau, over wie je een documentaire maakte. ‘Alles aan haar is nep, ik geloof haar geen moment’, zei je.

‘Dat heb ik erg sterk. Dat is wel een goede lijn voor het interview, denk ik. Het begon bij de legostudio. Bij de VPRO heb ik ook veel dingen gemaakt over nep en echtheid. Zo heb ik de hashtags van Lieke van Lexmond voorgelezen, eigenlijk om haar belachelijk te maken. #Coquillemettomaat. #TurkishAirlines, alsof het poëzie was. Dat was de eerste keer dat ik iets maakte dat viral ging. Over Yvon Jaspers heb ik een magazine gemaakt. Ik heb best tegen wat tv-mensen aangetrapt, omdat ik het een belachelijke wereld vond, waar ik niet bijhoorde.’

Pas als jij en Nicolaas bij de montage opgerold in een hoek liggen, met pijn in je buik over je bijdrage, is het goed, zei Nicolaas.

‘Ik vind het belangrijk dat iets een beetje pijn doet. Als ik naar mezelf kijk en alleen denk: ach wat leuk, oh wat ben ik goed, oh wat zie ik er goed uit, dan lever ik iets af wat echt verschrikkelijk kut is. Maar als ik naar iets kijk en denk: nee, oh nee, nee, dan is het goed.’

Je vader zei dat je moest huilen toen hij en je moeder na een jarenlange scheiding het weer samen wilden proberen. Alsof je voelde dat het niet zou werken, wat later bleek te kloppen. Had je toen al een feilloze voelspriet voor wat echt is en wat jezelf voor de gek houden?

‘Heeft mijn vader dat gezegd? Hier heb ik het nooit met hem over gehad. Ik weet het moment nog wel precies. Ik ben opgegroeid met gescheiden ouders, mijn vader woonde een paar straten verderop. Mijn ouders hadden een goede relatie, ik wist niet beter, het was prima. Tot we met de Stena Line naar Engeland op vakantie gingen en mijn vader in een restaurant opeens achter mijn moeder ging staan en vroeg: ‘Wat zouden jullie ervan vinden als papa en mama weer bij elkaar kwamen?’ Daarna gaf hij mijn moeder een kus. Mijn zusje en ik begonnen keihard te huilen. Dat onze ouders bij elkaar kwamen, was voor ons net zo gek als voor een ander kind als zijn ouders gaan scheiden. In een adem hoorden we ook nog dat we gingen verhuizen van Rotterdam naar Hellevoetsluis, en dat we dus naar een andere school moesten. Ik denk dat ik vooral daarom moest huilen. Ik had toen echt niet de volwassen blik dat ik dacht: dit gaat niet werken, ze houden zichzelf voor de gek, dit is niet echt. Ik dacht: wtf is dit?! Waarom zoent mijn vader mijn moeder op de mond? En waar gaan we naartoe verhuizen?! Opeens zat ik in groep 8 in Hellevoetsluis, dat was niks voor mij. Ik voelde me daar de jongen uit Rotterdam die ineens op het hockeyveld stond. Ik had een schoudertas, terwijl iedereen daar dezelfde rugzak had. Dat was dan het gesprek van de dag. Daarom ben ik op mijn 17de ook uit huis gegaan, ik ben zo ongeveer teruggevlucht naar Rotterdam.’

Als je ouders een film waren, wat voor film was dat dan?

‘Wat een kutvraag! Haha. Ik stel hem zelf inderdaad ook in Tims ^ Tent. Ik zou het echt niet weten!’

En als je liefdesleven een romantische komedie was?

‘Dat is meer een horrorfilm, Bridget Jones meets Poltergeist.

Hoe komt het dat jouw liefdesleven zo’n horrorfilm is?

‘Het is gewoon nog nooit gelukt. Ik heb wel een paar lange relaties gehad, maar ze duren maximaal drie jaar. Dat komt toch doordat ik een beetje moeilijk ben, denk ik.’

Wat maakt je moeilijk?

‘Ik ben altijd bang dat mensen bij me weggaan. Daardoor geef ik me niet helemaal, waardoor iemand uiteindelijk vertrekt. Zo simpel is het. Dat heeft te maken met de scheiding van mijn ouders, denk ik.’

Zegt je therapeut dat?

‘Niet zo stellig, maar dat is wat je altijd hoort. Ik heb de neiging iemand op afstand te houden, zodat hij niet kan weggaan, want hij was er toch niet helemaal. Ik heb een beetje verlatingsangst, denk ik.’

Waarom gaat iemand bij je weg?

‘Omdat er iemand anders is die leuker is dan ik. Mijn ouders zijn twee keer gescheiden en ik vrees dat jongens weggaan omdat ze iets leukers vinden of omdat blijkt dat ik toch niet zo leuk ben. Dat is mijn angst misschien, daardoor durf ik mezelf nooit te geven, me over te geven.’

Op tv durf je te huilen, te poepen, te vrijen, uit de bocht te vliegen, niet de slimste te zijn. Je zou denken dat je in de liefde ook denkt: this is me, take it or leave it.

‘Dat kan ik wel, in het begin. Daarom ben ik in 2012 in therapie gegaan. ‘Ik word gedurende de relatie eigenlijk steeds banger die persoon te verliezen’, zei ik tegen de therapeut. ‘Terwijl we langer bij elkaar zijn. Dan zou dat toch minder moeten worden?’ ‘Maar natuurlijk niet’, zei zij, ‘want diegene wordt steeds belangrijker voor jou. Dus de angst die jij voelt, wordt groter omdat het erger wordt als je die persoon verliest.’ Wow, dacht ik, dat ik dit zelf niet heb bedacht. Dan heb je volgens mij een goede therapeut, als je de hele tijd denkt: waarom heb ik dit zelf niet bedacht?’

Hoe is het op dit moment in de liefde?

‘Rustig. Ja, niks.’

Zit je op Grindr?

‘Nee, niet. Nooit gedaan ook. Daar heb ik niks mee, met dat gejaag. Als ik een leuke jongen zou ontmoeten en hij zou op Grindr zitten, zou ik daarop afknappen. Dan denk ik: oh, ben je er zo een. Iedereen moet het lekker zelf weten, maar het is niet mijn stijl. Maar goed, ik houd ook niet zo van homo-uitgaan, ik houd niet zo van plekken waar alleen homo’s zijn, ik voel me meer thuis als het gemengd is. Dus dan blijft de Albert Heijn over waar je tussen de peren iemand kunt ontmoeten.’

Slaap je nog altijd met je knuffel?

‘Met Rups of Duizendpoot, bedoel je? Dat is mijn knuffel waarvan ik lange tijd dacht dat het een rups was, tot ik ineens dacht: nee, het is een duizendpoot! Daar slaap ik sinds kort niet meer mee. Omdat mijn ex hem had. Het was wel bijzonder dat ik mijn knuffel bij hem had gelaten. Een teken dat ik echt van je houd. Maar het is uitgegaan en toen heb ik van hem een doos teruggekregen waarin ook die knuffel zat. Die doos staat nu op zolder en ik mijd ’m nog een beetje. Maar Rups of Duizendpoot ligt daar opgerold tussen de plakboeken, dat weet ik. Om het beeld van Tim-de-gekkie even te vergroten. Ik denk dat jij de lijn van je verhaal wel hebt: hij is gewoon gek.’

Je hebt ook kortstondige obsessies, hoorde ik. Dat je opeens alles van Peter R. de Vries gaat kijken. Of ineens into sterrenkunde bent, een telescoop cadeau krijgt en die vervolgens ergens laat liggen.

‘Oh wat erg! Pleun. Ik werd 30 en kreeg van mijn ene groep vrienden een sterrenkijker en van de andere een ster, ze wisten dat niet van elkaar. Toen zat ik in mijn heelalfase.’

En wanneer was je Peter R.-fase?

‘Peter R. was recent.’

Hoe kwam je daarin terecht?

‘Ik vond vliegrampdocumentaires leuk. Door die vliegrampfase kwam ik in de criminaliteit. En ineens zag ik op YouTube oude afleveringen van Peter R. Ik vertelde hem dat laatst aan een talkshowtafel, toen de camera nog niet draaide. Weet je wat trouwens erg is? Als ik Peter R. de Vries zie, denk ik: papa! Hij lijkt op mijn vader. Dat laatste heb ik niet tegen hem gezegd. Wel dat ik alles had gezien, en om te bluffen ging ik allemaal zaken opnoemen, zoals de Schiedammer parkmoord. Volgens mij vond hij dat leuk, want hij dacht eerst natuurlijk: naast welke gek zit ik nou weer? Bleek die gek al zijn werk te hebben gezien. Daarna ging ik hem volgen op Insta, en ging hij me ook terugvolgen. Trots heb ik dat aan mijn vrienden laten zien: kijk, papa volgt me.’

Helpen die obsessies om meer rust in je hoofd te krijgen?

‘Het is misschien een soort meditatie. Ergens helemaal in opgaan. Het is ook wel autistisch. Ken je de serie Atypical op Netflix? Dat gaat over een autistische jongen die alles weet van pinguïns op de Noordpool. Dat herken ik. Ik ben niet autistisch hoor. Denk ik.’

‘Spontane ontkenning’ heet dat in de psychiatrie. Als je uit jezelf gaat ontkennen dat je iets niet bent, is het tegendeel van wat je beweert waar.

‘Dat hoorde ik ook! Ik ben nog gekker dan ik dacht, haha. Ik kan wel doen alsof ik beter ben of anders, maar dat ben ik niet. Dus waarom zou ik mijn tijd daaraan verspillen? Tuurlijk denk ik vaak: oh, had ik dit maar niet gezegd. Ik krijg vaak berichten van mensen die zeggen: ‘O wow, wat durf jij lekker jezelf te zijn.’ Dan denk ik altijd: jongens, ik hoop dat jullie dat ook doen. Het is zo’n cliché, maar het leven is veel te kort om te doen alsof je iemand anders bent. Vriendinnen zeiden eens tegen me: ‘Als we met jou zijn, denk ik altijd: fuck it, niks maakt uit, ik doe lekker waar ik zin in heb.’ Door mij durfden ze meer schijt te hebben. Dat vond ik zo leuk en zo lief. Als ik dat kan bereiken met wat ik doe, dan is het al genoeg.’

Tim den Besten als 21-jarige

‘Mijn 21ste levensjaar was niet de leukste periode uit mijn leven. Op mijn 17de ben ik uit huis gegaan. Na het vmbo ging ik naar het Grafisch Lyceum in Rotterdam, maar daar moest ik vanaf omdat ik twee keer was blijven zitten. Ik schreef toen een sekscolumn voor Ted, een jongenskrant, en daar mocht ik komen werken. Ik was 20 en had de beste baan ooit, zonder opleiding. Maar op een dag werden we bij elkaar geroepen. ‘Jongens, we gaan ermee stoppen’, zei de baas. En toen dacht ik: oké, wat nu? Wat kan ik eigenlijk? Het was net uit met mijn vriendje. Toen heb ik gesolliciteerd bij Shownieuws. Ik was nog een broekkie, maar dacht dat ik dingen beter wist. Ik begon bijvoorbeeld de spelfouten in de autocueteksten te veranderen. Patty Brard moest die voorlezen en ik dacht, het is toch fijn als ze een leuk lopende zin uitspreekt. Dat deed ik dan op eigen houtje. Ik dacht: dat hoeven ze niet eens te weten. Maar ze kwamen erachter. Ik denk dat zij mij een beetje raar vonden, een vreemde, arrogante jongen.

‘En ik had ook nog veel liefdesverdriet. Het was winter, we stonden buiten, in een tochtgat. Een collega, ook homo, vroeg wat ik in het weekend had gedaan, waarna ik over mijn verdriet vertelde. ‘En jij?’, vroeg ik. ‘Oh schat’, zei hij, ‘ik heb het hele weekend geen been dichtgedaan.’ Toen dacht ik: oh, Tim, waar ben je nou terechtgekomen? Zit je bij Shownieuws, met liefdesverdriet, ongelukkig, in een tochtgat, met iemand die foute seksgrappen maakt. Na een maand werd ik ontslagen.

‘Op mijn 21ste ging ik ook op gesprek bij de NPO. Daar hoorde ik dat ik te lelijk was voor televisie en dat het waarschijnlijk nooit iets zou worden. Ik droeg fluorescerende kleren en dat zag er, in combinatie met mijn geblondeerde haar, misschien ook niet zo toegankelijk uit.

‘Ik had mijn haar steeds anders. Op de middelbare school had ik blauw haar. Ik weet niet waarom. De moeder van een ex had als theorie dat je je op die leeftijd wilt verstoppen, omdat je niet jezelf durft te zijn. Misschien is dat wel waar, als ik er nu op terugkijk. Ik was toen veel onzekerder dan nu.

‘Je bent nog best een kind op je 21ste. Ik voelde me ook niet echt een man. Nog steeds niet, trouwens. Alleen als ik mezelf in de spiegel zie. Dan zie ik ineens: ik word langzamerhand mijn vader. Deze week stond ik achter de bank en deed net alsof ik met de trap naar beneden liep. Dat deed mijn vader ook altijd. Toen besefte ik: oh mijn god, papa, ik lijk steeds meer op jou!

‘Jong zijn heeft natuurlijk een soort romantiek. Mijn ouders zeggen ook altijd: geniet er nou maar van dat je nog jong bent. Maar ik vind juist dat het leven steeds leuker wordt. Ik zou geen 21 meer willen zijn. Ik ken mezelf beter en kan beter met mezelf omgaan. Toen ik 21 was, wilde ik wat ik nu heb. En nu heb ik een goede basis om 41 mee te worden.’