Geld heeft al veel verpest in topsport, daarom is Epke zo verkwikkend
Kijk naar die spierbundels, zo verschillend van aard. Eerst de spierbundels van het geld, van het bedrog. Lees de recente onthullingen van het klokkenluiderscollectief Football Leaks en het is alsof het een eeuwige herhaling betreft, alsof alles al bekend was en opnieuw opgediend, met een ander sausje. Steekwoorden: geheim. Achterkamers. Super League. Geldzucht. Megalomanie. Bayern München als een van de initiatiefnemers van een competitie voor de elite. Verzuchting: alsjeblieft, ga. Vertrek. Verdwaal in jullie geldpakhuis.
Bayern, dezelfde club waarvan de top een paar weken geleden de pers bijeenriep en kapittelde vanwege kritiek op de heren topvoetballers. Baas Rummenigge misbruikte de grondwet om het schrijvende rapalje op zijn nummer te zetten. Terwijl zijn collega-topbestuurder Hoeness een tijd in de gevangenis zat voor belastingontduiking op grote schaal. Het is alsof misbruik van geld tegenwoordig heel gewoon is, in het voetbal en daarbuiten.
Hypocrisie is een levend organisme, kruipend door de krochten van de sport. Trek gerust een wenkbrauw op vanwege trainer Josep Guardiola van Manchester City en zijn gele strikje op het revers voor de onafhankelijkheid van Catalonië, terwijl ook hij zich laaft aan de geldkraan van de dictatuur uit de Verenigde Arabische Emiraten. Of neem Fifa-voorzitter Gianni Infantino, die in zijn tijd als werknemer van de UEFA het grootkapitaal van Manchester City en Paris SG een zetje in de rug gaf, toen ze een straf dreigden te krijgen voor financieel vals spel.
Of denk aan de belastingroutes die Messi, Ronaldo en Neymar met hun dribbels bewandelen. Het is voorspelbaar en afstotend tegelijk. Bijna iedereen laat het gebeuren, omdat er niets anders aan te doen is dan rigoureus breken met de wereld van het bedrog. Dat is lastig, niet alleen omdat de wereld van het gekonkel ook verdomde aantrekkelijk is, tongen beweegt en ook veel moois voortbrengt, het zij gezegd.
Dan is daar die andere spierbundel, als een resultaat van training, van nooit opgeven, van blessures overwinnen. Spierbundels, aangespannen aan de rekstok. Spanning, ontspanning. Hij vliegt, Epke Zonderland. Arts. Vader. Wereldkampioen. Binnen een jaar gediplomeerd als arts, gelouterd als vader van Bert Eize en gedecoreerd tot wereldkampioen, voor het eerst sinds 2014.
Die ene minuut van de finale in Doha liet ons thuis balanceren op het puntje van de stoel. Meegezogen in de hogere acrobatiek van Zonderland, door de oohs en aahs van het publiek en de begeleidende symfonie van op de juiste temperatuur gekoesterde euforie van commentator Hans van Zetten. Bijna onnavolgbare sport, hangend tussen angst en sensatiezucht. Epke Zonderland is precies het tegenovergestelde van de Dagobert Ducks uit de hoogste regionen van het voetbal.
Geld heeft al veel verpest in topsport en dat proces gaat onverdroten voort. Dan is het verkwikkend om een engelachtige jongeman met wapperend haar aan een rekstok te zien tollen, op het ritme van Cassina, Kovacs, Kolman en Gaylord. Het goud is voor baby Bert Eize, stelt Zonderland met goud om de nek. En ook een beetje voor ons, consumenten van sport, als tegenwicht voor alle ongein uit de spierbundels van het geld.