De Britse Royal Mail, die wil je wel ontvangen

Van de meeste mailinglijsten heb ik geen idee hoe ik erop ben gekomen. Waarom krijg ik bijna wekelijkse e-mailupdates van een vrouw die iets met kleurenhealing doet in Groningen? En waarom moet ik de hele tijd last minute deals boeken bij een zelfvoorzienende glampingboerderij in Portugal waar ik nog nooit ben geweest?

Zo weet ik ook niet hoe ik op de lijst van de Britse Royal Mail ben gekomen, maar daar ben ik dan wel weer blij om. Ik raad iedereen aan om per ongeluk op de lijst van de Royal Mail te belanden, want zij sturen je echte post, glimmende, tastbare folders, helemaal uit Groot-Brittannië, en die zijn fantastisch.

Ik weet dat de Britten momenteel niet in zo’n goed blaadje staan, maar als je een halve minuut bladert door, bijvoorbeeld, de wintercatalogus van de Britse postzegels die vorige week met een plofje door mijn brievenbus viel, weet je weer precies wat er allemaal zo goed is aan de Britten, en dat is bijna alles.

Ik bedoel, welke landen kunnen er nou claimen dat ze én Harry Potter hebben uitgevonden, én David Bowie, én Prins Charles en Camilla, én Harry en Meghan, én tuinieren op hoog niveau, én kolonisatie, én Shakespeare, én hoge rode brievenbussen met een laagje sneeuw erop – en welke landen maken er over al die zaken dan ook nog postzegels? Alleen Groot-Brittannië.

De Britten hebben trouwens ook de humor uitgevonden, maar die komt op hun postzegels niet voor – het is een ironieloze, bloedserieuze zone, het hele gebeuren van de Royal Mail, waarin de Britse cultuur perfect vormgegeven wordt verheerlijkt, en dat is goed.

Dat je uren zit te twijfelen of het hele ritsje Harry Potterpostzegels zal bestellen, of toch liever de kerstserie Festive Fun, waarop een illustratie staat van een man met een dennenboom op zijn schouder die op een rode brievenbus met laagje sneeuw afloopt, et cetera? Of, waar de Britten ook erg getalenteerd in zijn: de natuur op een gezellige manier verheerlijken, dus er is een hele postzegelserie met uilen – de Barn Owl, de Short-Eared Owl en de Long-Eared Owl – en een serie die Reintroduced Species heet, wat een soort vergeten groenten zijn, maar dan van de dieren. Postzegels met prachtige schilderijtjes van de Eurasische bever.

Daar kan ik uren naar kijken en me afvragen aan wie ik een eens brief zal sturen met een postzegel van het labyrint in de tuin van Hampton Court Palace. En dan bedenk ik ineens dat ik helemaal geen Britse postzegels kan gebruiken, en dat zij ook helemaal niet bij ons willen horen, althans, sommige Britten dan, en dat zij een losliggend eiland zijn in de zee, dichtbij maar toch ook wel ver. En dat maakt ze juist zo aantrekkelijk.