Oranje mag vergeten zijn, de tatoeages van Albert Heijn blijven

Kunnen we het hebben over de schier onuitroeibare plaag die zich de afgelopen tijd over talloze lichamen heeft uitgestrekt, die je kon oplopen in de Albert Heijn, maar ook bij sociale evenementen waar kinderen – superbesmetters –waren, en die nu gelukkig een klein beetje begint af te nemen?

Die fucking Albert Heijn-Oranjetatoeages.

Toen Nederland zondag van Tsjechië verloor, zei mijn dochter meteen: ‘Al die tatoeages…’

Ze had gelijk. Voor haar en mij, niet echt voetbalfans pur sang, uitte het EK zich vooral via de Albert Heijntatoeages, die Albert Heijn trouwens zelf ‘Hollandicons’ noemde. Mijn dochter had er, Douwe Bob-stijl, al weken eentje op haar keel met de in mijn ogen nogal formele vermelding ‘F. de Jong’.

Zelf wist ik ze te vermijden: de leeftijd dat mijn kinderen alles – lijm, slijm, stickers, Albert Heijntatoeages – op mij wilden plakken, was gelukkig voorbij.

Tot we dit weekend op een gezellige verjaardag waren waar stapels onuitgepakte tatoeages op tafel verschenen, en toen vroeg mijn dochter heel lief: ‘Wil jij er ook een?’ Na twee keer nee zeggen stond ik toch maar toe dat ze Virgil op me aanbracht.

‘Doe maar hier,’ zei ik en ik wees naar mijn bovenarm.

Even voor de duidelijkheid: ik heb zelf geen tatoeages en ik heb ze ook nooit gewild. Daarmee behoor ik tot een minderheid, althans: als ik in een stadspark of in vroeger tijden op de sportschool om me heenkeek, had iedereen ergens wel een tekening of tekst, vaak hele prentenboeken.

Mijn conclusie na vier dagen Virgil op mijn bovenarm: het staat me verschrikkelijk slecht. Ik denk dat sommige mensen best gemaakt zijn voor echte of Albert Heijntatoeages, maar ik ben dat niet.

Ik heb, zoals ik dat zelf noem, een klassiek gezicht. Mijn armen zijn prima, maar erg wit. En daarop dan die grote voetbal, met een oranje banier met de naam Virgil: het is heel heftig.

Elke keer als ik mezelf met korte mouwen in een spiegel zie, schrik ik me kapot. Wie is die vermoeide vrouw van middelbare leeftijd met die tatoeage? O ja, ik ben het zelf. Hij kan er weer af, denk ik dan.

Hoewel dat nog te bezien valt. Ik sta alsmaar te schrobben en te scrubben, mijn witte bovenarm is inmiddels rood en gehavend, maar Virgil wil niet weg. Mijn dochter, die al weken rondloopt met haar nektatoeage van F. de Jong, is ondanks heel vaak badderen en zwemmen ook nog steeds Douwe Bob.

Oranje mag vergeten zijn, de tatoeages blijven. Als stille maar zeer aanwezige herinnering aan de ondergang, en aan het feit dat ik nooit, maar dan ook nooit, een echte tatoeage mag nemen.