Stonden we dan, bier te drinken in de natte sneeuw omdat we uit de trein waren gezet

Nou, papa en mama gingen ook een avondje uit hoor. Jurk aan, wallen weggestift, nog net niet de schoenen gepoetst.

Eindelijk weer eens naar Amsterdam, we hadden haar gemist! Als dartele honden fietsten we naar het station, jee, dat was ook lang geleden, dat je met de tréín naar de stad ging, best leuk eigenlijk.

Maar eenmaal daar begon het gedonder. Mijn ov-kaart deed het niet.
Mijn andere ov-kaart deed het óók niet. En voor de kaartjesautomaat stonden tien andere dartele dorpelingen.

'Ik zoek de conducteur wel even op', zei ik tegen de Man, die antwoordde dat hij uit Arnhem kwam en als ze daar één ding niet deden, is het gezagdragers opzoeken om te melden dat je iets verkeerd had gedaan. 'Ik ga niet zitten afwachten', zei ik. 'Dat vind ik eng.' 'Weet je wat ik eng vind?', zei hij. Hij knikte veelbetekenend naar de conductrice.

Daar had hij een punt.

Op het perron stond een vrouw op spekzolen keihard op haar fluit te blazen. Ze deed of ze mijn vraag niet hoorde, keek langs me heen om te controleren of iedereen wel netjes instapte en cornerde me direct na binnenkomst in de tussencoupé. 'U heeft geen kaartje begrijp ik? Da's dan 50 euro.'

De Man zuchtte, maar ik zond hem een blik van laat-mij-maar-effe. 'Mijn ene kaart is verlopen, mevrouw', zei ik op schappelijke toon. 'Maar die andere niet en daar moet gewoon voldoende saldo op staan. Zou u eens willen kijken wat er loos is?'

Zij kijken. 'Er staat maar 18,58 op.'

Ik, grappend: 'Daarvoor kan je toch wel naar Amsterdam?' De conductrice: 'Er moet minimaal 20 euro op staan. U kunt hier uitstappen.'

De Man, geïrriteerd: 'Kunnen we niet gewoon bij u een kaartje kopen?' De conductrice klapte haar bonnenboekje open. 'Ja hoor. Dat wordt dan 50 euro alstublieft. ID?'

Ik: 'Eh, die heb ik niet bij me.'

De Man, sarcastisch: 'Ai, dat gaat mevrouw niet leuk vinden.'

Conductrice: 'Wat zegt u?'

De Man: 'Doet u ook zo tegen mensen met een Satudarah-jasje aan?'

Conductrice: 'Weet je wat, ik ben hier helemaal klaar mee. Volgende halte gaan jullie eruit.' Ik: 'Nee toch?'

Ja toch, en toen we bij de volgende halte uit puur ongeloof treuzelden met uitstappen, dreigde ze nog de spoorwegpolitie te bellen ook. Even later reed de trein weg en stonden wij te blauwbekken op een tochtig station tussen niks en nergens. 'Dit bedoel ik dus', mopperde de Man. 'Jij met je brave gedoe. Je vraagt Mengele toch ook niet om een aspirientje?'

We besloten de resterende 25 minuten door te brengen in de stationsrestauratie. 'Zullen we een biertje nemen?', vroeg ik om de sfeer erin te houden, maar toen we die open wilden maken, zei de dame die ons dat bier had verkocht dat er binnen geen alcohol gedronken mocht worden. Daar stonden we dan, twee hóndsmoeie ouders op mooie schoenen die op een vrijdagavond bier dronken in de natte sneeuw omdat ze uit de trein waren gezet.

'Leuke vrouwen hier', zei de Man.

Het antwoord op deze opmerking kwam de volgende dag, toen ik slachtoffer werd van de actie 'drie halen, twee betalen', één pak Pampers liet liggen en de caissière, toen ik terugkwam om het vergeten pak luiers op te halen, 90 cent in rekening bracht omdat 'het systeem' anders niet klopte. Ik incasseerde de nederlaag en zei dat ik nog wel een keer op en neer zou lopen om mijn portemonnee te halen toen er opeens een vrouwenarm tussen mij en de toonbank schoot en een euro neerlegde.

'Fijne jaarwisseling.'

eva.hoeke@volkskrant.nl